Ένας από τους μεγαλύτερους παραλογισμούς που διαδίδουν οι κύκλοι των νεοφεμινιστριών είναι ότι ορισμένες γλώσσες είναι "σεξιστικές", εφόσον κυριαρχεί σ'αυτές το αρσενικό γένος αντί του θηλυκού. Ο παραλογισμός αυτός τις έχει οδηγήσει στο εξωφρενικό σημείο να απαιτούν (!) από τους γηγενείς ομιλητές των γλωσσών αυτών να χρησιμοποιούν το θηλυκό γένος παράλληλα με το αρσενικό για να μην "αδικείται" το, εκπροσωπούμενο από το θηλυκό γένος, ασθενές φύλο. Τυχόν χρήση του αρσενικών ονομάτων σε περιπτώσεις που μιλάμε γενικά ή για αγνώστους, είναι σεξιστική, τελεία -χωρίς παύλα. Εξάλλου... οι διαφωνούντες δεν έχουν θέση στους φεμινιστικούς διαλόγους.
Ελάχιστοι αντιτάσσονται σε αυτού του είδους τα πνευματικά εμέσματα. Θες επειδή το θεωρούν χάσιμο χρόνου, θες επειδή δεν θέλουν να χαρακτηριστούν "σεξιστές", εκείνοι που βλέπουν πόσο μπάζει η όλη θεωρία των "σεξιστικών" γλωσσών αποφεύγουν να διαφωνήσουν ανοιχτά με τη παιδικότητα αυτή. Από την άλλη, οι υποστηρικτές της έχουν γίνει μάστιγα.
Δεν είναι τυχαίο που οι ηλίθιοι έχουν πιο δυνατή φωνή και επιρροή: ο ηλίθιος αισθάνεται την εσωτερική ανάγκη να ενωθεί με τους ομοίους του στα πλαίσια μιας κοινωνικοποίησης που ικανοποιεί ταυτόχρονα και την ανάγκη του για αυτοπροσδιορισμό (κάθε μαζοϋπάνθρωπος θέλει ένα ταμπελάκι), για να διαδώσει την ηλιθιομάρα του. Ο νουνεχής πάλι θεωρεί την πεποίθησή του τόσο αυτονόητη που σπανίως μπαίνει στον κόπο να την αναλύσει, πολύ περισσότερο να οργανωθεί και να... κινηθεί δικαστικώς για να την επιβάλει.
Στα πλαίσια επιβολής της ηλιθιότητας και του παραλογισμού επί του φυσιολογικού, εντάσσεται και η καταγέλαστη "απόφαση" (από πότε είναι το κράτος-ζητιάνος σε θέση να αποφασίζει με τη κυριολεκτική έννοια;) να μπει και το θηλυκό γένος στα δημόσια έγγραφα. Έτσι, θα πάψουν να είναι τόσο "σεξιστικά".
Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι.
Το γένος που χρησιμοποιεί ως άρθρο το φωνήεν "ο" ονομάζεται αρσενικό συμβατικά, γιατί για κάποιο λόγο επικράτησε η χρήση του στα ονόματα αντρών. Έτσι, λέμε "ο Γιώργος" αντί για "η Γιώργος", ή "το Γιώργος" ή "εργκλ Γιώργος". Το πώς θα διαμορφωθεί μια γλώσσα εξαρτάται από τόσους παράγοντες που μπορούμε να το αποδώσουμε στη τύχη για λόγους ευκολίας. Στη περίπτωση της ελληνικής, έτυχε να χρησιμοποιείται το "ο" στα ονόματα αντρών, και για αυτό οι λέξεις του γένους "ο" θεωρούνται "αρσενικές". Αυτό δεν σημαίνει πως όποτε το χρησιμοποιούμε μένουν εκτός οι γυναίκες ή πως υπάρχει "φύλο" στις λέξεις.
Για κάποιο λόγο λέμε "η πόρτα", αντί για "το πόρτα" (προφανώς επειδή τελειώνει σε -α). Αυτό την καθιστά γυναίκα; Το ότι οι φιλόλογοι επέλεξαν να ονομάσουν τα γένη "αρσενικό", "θηλυκό" και "ουδέτερο" επειδή χρησιμοποιούμε το "ο" για αντρικά ονόματα και το "η" για γυναικεία και δεν είχαν αρκετή έμπνευση να τα βγάλουν αλλιώς, δεν συνεπάγεται πως όσα υπάγονται σε κάποιο από τα τρία έχει και φύλο. Άρα, η πόρτα δεν έχει φύλο. Ακριβώς όπως δεν έχει φύλο ο "ιδιοκτήτης", ο "χρήστης", ο "δημότης" κ.ο.κ. όταν γενικολογούμε, όπως στα δημόσια έγγραφα.
Όπως η πόρτα δεν είναι γυναίκα επειδή είναι θηλυκού γραμματικού γένους, έτσι και μια αόριστη έννοια που αφορά πρόσωπα δεν αναφέρεται απαραιτήτως σε άντρες όταν χρησιμοποιείται το άρθρο "ο". Έχει επικρατήσει εδώ και αρκετούς αιώνες στην Ελληνική, να χρησιμοποιείται το επονομαζόμενο "αρσενικό" (λες και έχει πέος) γραμματικό γένος όταν γενικολογούμε.
Δεν είναι σεξιστικό να χρησιμοποιείς μη-θηλυκό γένος όταν αοριστολογείς γαμώ τη πολιτική ορθότητα και τον 21ο αιώνα!
Δεν είναι σεξιστικό, σεξιστικό δεν είναι, σεξιστικό είναι δεν, δεν σεξιστικό είναι... δεν ξέρω ποια σειρά λέξεων είναι πιο πειστική αλλά νομίζω μπήκατε στο νόημα, α;
Όταν ένα δημόσιο έγγραφο, καλές μου φίλες, λέει "ο ιδιοκτήτης" αυτό εξυπακούεται ότι περιλαμβάνει και τις γυναίκες. Η χρήση του αρσενικού γένους θα μπορούσε κάλλιστα να αφορά κάποια ευρύτερη έννοια, π.χ. την του ανθρώπου. Πιθανώς να επικράτησε το "ο" για τις αοριστολογίες, γιατί και η λέξη "άνθρωπος" (που εννοιολογικά καλύπτει και τα τρια φύλα) είναι αρσενικού γένους. Από πότε αυτό μειώνει τις γυναίκες και τη θέση τους στη κοινωνία...?
Ευελπιστούμε ότι οι συμπαθέστατες νεοφεμινίστριες θα ξεπεράσουν τα συμπλέγματα που τις οδήγησαν στο να θεωρούν ότι γίνεται πόλεμος εναντίον τους ακόμα και όταν χρησιμοποιείται αρσενικό γένος στη γλώσσα.
Ελάχιστοι αντιτάσσονται σε αυτού του είδους τα πνευματικά εμέσματα. Θες επειδή το θεωρούν χάσιμο χρόνου, θες επειδή δεν θέλουν να χαρακτηριστούν "σεξιστές", εκείνοι που βλέπουν πόσο μπάζει η όλη θεωρία των "σεξιστικών" γλωσσών αποφεύγουν να διαφωνήσουν ανοιχτά με τη παιδικότητα αυτή. Από την άλλη, οι υποστηρικτές της έχουν γίνει μάστιγα.
Δεν είναι τυχαίο που οι ηλίθιοι έχουν πιο δυνατή φωνή και επιρροή: ο ηλίθιος αισθάνεται την εσωτερική ανάγκη να ενωθεί με τους ομοίους του στα πλαίσια μιας κοινωνικοποίησης που ικανοποιεί ταυτόχρονα και την ανάγκη του για αυτοπροσδιορισμό (κάθε μαζοϋπάνθρωπος θέλει ένα ταμπελάκι), για να διαδώσει την ηλιθιομάρα του. Ο νουνεχής πάλι θεωρεί την πεποίθησή του τόσο αυτονόητη που σπανίως μπαίνει στον κόπο να την αναλύσει, πολύ περισσότερο να οργανωθεί και να... κινηθεί δικαστικώς για να την επιβάλει.
Στα πλαίσια επιβολής της ηλιθιότητας και του παραλογισμού επί του φυσιολογικού, εντάσσεται και η καταγέλαστη "απόφαση" (από πότε είναι το κράτος-ζητιάνος σε θέση να αποφασίζει με τη κυριολεκτική έννοια;) να μπει και το θηλυκό γένος στα δημόσια έγγραφα. Έτσι, θα πάψουν να είναι τόσο "σεξιστικά".
Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι.
Το γένος που χρησιμοποιεί ως άρθρο το φωνήεν "ο" ονομάζεται αρσενικό συμβατικά, γιατί για κάποιο λόγο επικράτησε η χρήση του στα ονόματα αντρών. Έτσι, λέμε "ο Γιώργος" αντί για "η Γιώργος", ή "το Γιώργος" ή "εργκλ Γιώργος". Το πώς θα διαμορφωθεί μια γλώσσα εξαρτάται από τόσους παράγοντες που μπορούμε να το αποδώσουμε στη τύχη για λόγους ευκολίας. Στη περίπτωση της ελληνικής, έτυχε να χρησιμοποιείται το "ο" στα ονόματα αντρών, και για αυτό οι λέξεις του γένους "ο" θεωρούνται "αρσενικές". Αυτό δεν σημαίνει πως όποτε το χρησιμοποιούμε μένουν εκτός οι γυναίκες ή πως υπάρχει "φύλο" στις λέξεις.
Για κάποιο λόγο λέμε "η πόρτα", αντί για "το πόρτα" (προφανώς επειδή τελειώνει σε -α). Αυτό την καθιστά γυναίκα; Το ότι οι φιλόλογοι επέλεξαν να ονομάσουν τα γένη "αρσενικό", "θηλυκό" και "ουδέτερο" επειδή χρησιμοποιούμε το "ο" για αντρικά ονόματα και το "η" για γυναικεία και δεν είχαν αρκετή έμπνευση να τα βγάλουν αλλιώς, δεν συνεπάγεται πως όσα υπάγονται σε κάποιο από τα τρία έχει και φύλο. Άρα, η πόρτα δεν έχει φύλο. Ακριβώς όπως δεν έχει φύλο ο "ιδιοκτήτης", ο "χρήστης", ο "δημότης" κ.ο.κ. όταν γενικολογούμε, όπως στα δημόσια έγγραφα.
Όπως η πόρτα δεν είναι γυναίκα επειδή είναι θηλυκού γραμματικού γένους, έτσι και μια αόριστη έννοια που αφορά πρόσωπα δεν αναφέρεται απαραιτήτως σε άντρες όταν χρησιμοποιείται το άρθρο "ο". Έχει επικρατήσει εδώ και αρκετούς αιώνες στην Ελληνική, να χρησιμοποιείται το επονομαζόμενο "αρσενικό" (λες και έχει πέος) γραμματικό γένος όταν γενικολογούμε.
Δεν είναι σεξιστικό να χρησιμοποιείς μη-θηλυκό γένος όταν αοριστολογείς γαμώ τη πολιτική ορθότητα και τον 21ο αιώνα!
Δεν είναι σεξιστικό, σεξιστικό δεν είναι, σεξιστικό είναι δεν, δεν σεξιστικό είναι... δεν ξέρω ποια σειρά λέξεων είναι πιο πειστική αλλά νομίζω μπήκατε στο νόημα, α;
Όταν ένα δημόσιο έγγραφο, καλές μου φίλες, λέει "ο ιδιοκτήτης" αυτό εξυπακούεται ότι περιλαμβάνει και τις γυναίκες. Η χρήση του αρσενικού γένους θα μπορούσε κάλλιστα να αφορά κάποια ευρύτερη έννοια, π.χ. την του ανθρώπου. Πιθανώς να επικράτησε το "ο" για τις αοριστολογίες, γιατί και η λέξη "άνθρωπος" (που εννοιολογικά καλύπτει και τα τρια φύλα) είναι αρσενικού γένους. Από πότε αυτό μειώνει τις γυναίκες και τη θέση τους στη κοινωνία...?
Ευελπιστούμε ότι οι συμπαθέστατες νεοφεμινίστριες θα ξεπεράσουν τα συμπλέγματα που τις οδήγησαν στο να θεωρούν ότι γίνεται πόλεμος εναντίον τους ακόμα και όταν χρησιμοποιείται αρσενικό γένος στη γλώσσα.
