Τα πρώτα πέντε είναι παρμένα αυτούσια από το Πέντε πράγματα που κανένας δεξιός/ισαποστασάκιας δεν καταλαβαίνει, που ήταν κατάλληλο για αμφότερους τους δεξιούς και ισαποστασάκηδες. Το παρόν είναι καθαρά για τους δεξιούς.
-------------------------------------
1. Άρχων και αρχόμενος δεν έχουν ίδια συμφέροντα.
Σαν μεμονωμένη πρόταση μοιάζει κάτι αυτονόητο, αλλά ελάχιστοι πάνε ένα βήμα παραπέρα. Το ότι ο Αιγύπτιος Φαραώ δεν είχε ίδια συμφέροντα με τον σκλάβο του, όπως δεν είχε και ο μεσαιωνικός βασιλιάς με τον δουλοπάροικο, ή ο εκάστοτε "δημοκρατικά" εκλεγμένος πρωθυπουργός με το πόπολο, είναι κάτι που το καταλαβαίνει στη κυριολεξία οποιοσδήποτε.
Πόσοι όμως αντιλαμβάνονται ως άμεση απόρροια αυτού του γεγονότος το ότι η νομοθεσία, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της άρχουσας τάξης από την ίδια την άρχουσα τάξη, προστατεύει συμφέροντα αντίθετα από αυτά του λαού; Ότι αφού ο εξουσιαστής και ο εξουσιαζόμενος έχουν αντικρουόμενα συμφέροντα, ο στρατιώτης και ο αστυνόμος που υπακούνε εντολές από τον πρώτο βρίσκονται στην αντίπερα όχθη από τον δεύτερο;
Σίγουρα κανένας από τους "πρώτιστη υποχρέωση του πολίτη είναι να υπακούει το νόμο", όπως κανένας από τους υμνητές των σωμάτων ασφαλείας (θυμηθείτε τους ηλίθιους του 'blue lives matter'), ή τους "ένας Παπαδόπουλος μας χρειάζεται". Τα εκλογικά αποτελέσματα θα ήταν πολύ διαφορετικά αν ο μέσος κυρ-Παντελής πραγματικά αντιλαμβανόταν τις λογικές συνέπειες του αυτονόητου αυτού ισχυρισμού.
Εδώ βέβαια να σημειωθεί πως οι πολιτικές πεποιθήσεις είναι σε μεγάλο βαθμό θέμα προσωπικότητας. Βάζω στοίχημα ότι αν οι "ζήτω-τα-σώματα-ασφαλείας" ζούσαν π.χ. στη τουρκοκρατία, θα έσπευδαν να καταδείξουν στους γενίτσαρους πού κρύβεται "αυτός ο λήσταρχος των βουνών ο Κολοκοτρώνης". Κάποιοι θέλουν να βλέπουν κεφάλια σκυμμένα, και μισούν όσους τα υψώνουν.
2. Το νομικό σύστημα είναι μια τεράστια απάτη.
Οι νομικοί το ξέρουν καλύτερα από όλους αυτό, και κανένας δεν θα διαφωνούσε με τον ισχυρισμό.
Ακόμα και αν κάποιος διαβάσει όλη τη νομοθεσία, ελάχιστη έως καμία αξία υπάρχει σε κάτι τέτοιο, μιας και η ουσία και η πεμπτουσία του Νόμου είναι οι ερμηνείες του -αυτό που στην Ελλάδα ονομάζουμε νομολογία. Μια ερμηνεία του Αρειου Παγου, ή μια γνωμοδότηση νομικολόγου, αρκούν για να ανατρέψουν ακόμα και άρθρα του ίδιου του Συντάγματος, κάνοντάς τα να δείχνουν πως εννοούν το ακριβώς αντίθετο από αυτό που φαίνεται.
Οι χίλιες μύριες ερμηνείες των νόμων έχουν τα γνωστά τραγελαφικά αποτελέσματα του να καταδικάζονται σε εξοντωτικές ποινές άτομα που στην ουσία δεν πείραξαν ποτέ κανέναν (θυμηθείτε π.χ. την 10ετη κάθειρξη της καθαρίστριας που πλαστογράφησε μια τάξη του δημοτικού), την ίδια ώρα που πολιτικοί και επιχειρηματίες με άμεση ανάμειξη σε σκάνδαλα εκατοντάδων εκατομμυρίων παίρνουν αστείες ποινές (π.χ. υπόθεση Energa) ή και κυκλοφορούν ελεύθεροι και ατιμώρητοι λόγω "τεχνικών" προβλημάτων με τη ποινική διαδικασία (π.χ. Χριστοφοράκος)
Δεν θα υπήρχε καμία υπερβολή στο να ισχυριστούμε πως ο νόμος δεν είναι παρά η λίστα των "Θέλω" των εκάστοτε ισχυρών, κομμένος και ραμμένος από τους ίδιους στα δικά τους μέτρα και ανάλογα με τις συγκυρίες. Δεδομένου αυτού όμως, το νομικό σύστημα δεν είναι παρά μια τεράστια απάτη.
Ως εκ τούτου, το "νομιμόφρων" είναι συνώνυμο του "άφρων", και είναι πραγματικά τραγικό που υπάρχουν άνθρωποι που χρησιμοποιούν την νομιμοφροσύνη ως μέτρο ηθικής.
3. Δεν σου έδωσαν δουλειά τα αφεντικά και οι επενδυτάδες, αλλά η ζήτηση.
Αυτό είναι λιγότερο κοινοτοπο από τα προηγούμενα, αλλά έχει τεράστια αξία να το καταλάβουμε σήμερα, που βομβαρδιζόμαστε πανταχόθεν από προπαγάνδα που μας παρουσιάζει τους "επιχειρηματίες" και τους "επενδυτές" ως τους τρισμέγιστους μεσσίες και σωτήρες μας, που ούτε λίγο ούτε πολύ τους χρωστάμε τα πάντα.
Όμως όταν δεν υπάρχει ζήτηση για ψωμί, κανένας "επιχειρηματίας" ή "επενδυτής" δεν μπορεί να δώσει δουλειά σε φούρναρη. Άρα ο φούρναρης δεν χρωστάει τη δουλειά του σε κανέναν απ'τους δυο. Τη χρωστάει αποκλειστικότατα και εξ'ολοκλήρου στη ζήτηση για ψωμί. Ο επενδυτής και ο επιχειρηματίας, όχι μόνο δεν είναι αυτοί που του έδωσαν δουλειά, αλλά είναι αυτοί που στερούν μια δεύτερη θέση εργασίας από έναν άλλον φούρναρη βάζοντας τον πρώτο να δουλεύει για δυο άτομα μαζί. Και όχι μόνο δεν του "δίνουν να φάει", αλλά απεναντίας είναι ο ίδιος ο φούρναρης που τρέφει αυτούς, μιας και εξ'ορισμού παίρνει μόνο ένα κλάσμα όσων αποφέρει η δουλειά του στο μαγαζί. Ο εξοπλισμός που δήθεν "παρέχει" ο επενδυτής/επιχειρηματίας στον φούρναρη για να δουλέψει, σχεδιάστηκε από επιστήμονες και μηχανικούς και κατασκευάστηκε από άλλους εργάτες, οι οποίοι με τη σειρά τους είχαν έναν εκμεταλλευτή που πούλησε στον ιδιοκτήτη του φούρνου τον εξοπλισμό σε μια κατά πάσα πιθανότητα αυθαίρετα υψηλή τιμή.
Εν ολίγοις, δεν χρωστάμε στη κυριολεξία τίποτα στα αφεντικά και τους επενδυτές, και είναι τουλάχιστον αστείο να πιστεύουμε πως οι δουλειές μας υπάρχουν χάρη σε αυτούς. Τις δουλειές τις δημιουργεί η ζήτηση από μέρους του κόσμου. Τον εξοπλισμό για αυτές τις δουλειές τον δημιουργούν ομάδες εξειδικευμένων τεχνικών και εργατών. Οι καπιταλιστές είναι, όπως πολύ λακωνικά και εύγλωττα το έθεσε ο Μαρξιστής οικονομολόγος Richard Wollf, "costly, unnecessary middlemen inserted between groups of real workers".
4. Όταν έχεις μηδέν ευρώ, και παίρνεις δάνειο 50.000, δεν έχεις 50.000 ευρώ, αλλά -50.000 .
Ο ισχυρισμός αυτός δεν είναι τόσο αυτονόητος όσο μοιάζει, καθώς όσοι δανείζονται ένα ποσό Χ ευρώ, σε ψυχολογικό επίπεδο αντιλαμβάνονται ότι τελικά πήραν όντως Χ ευρώ, αντί για -Χ. Αν ίσχυε οτιδήποτε άλλο, κάθε δάνειο θα γινόταν αντιληπτό ως οικονομική σφαλιάρα, ως απώλεια και καταστροφή, και οι δανειολήπτες θα οδύρονταν για τη συμφορά που τους βρήκε που χρειάστηκε να πάρουν δάνειο.
Μα καλά, θα μου πείτε, τι σχέση έχει αυτό με τα πολιτικά; Πώς σχετίζεται έστω και πλαγίως με τους δεξιούς και τους αριστερούς, με τους φιλελεύθερους και τους αναρχοκομμουνιστές, και τις εκλογές;
Σχετίζεται αμεσότατα, γιατί αν λάβουμε υπόψιν το πόσα χρωστάει ο μέσος δυτικός σε δάνεια που ήταν πρακτικά αναγκασμένος να πάρει* , βρισκόμαστε αντιμέτωποι προ μιας θλιβερής πραγματικότητος: μόνο μια πολύ μειοψηφία ευνοημένων έχει στα αλήθεια θετικό προϋπολογισμό. Οι υπόλοιποι έχουμε -50.000 και -100.000 ευρώ.
Η επίσημη προπαγάνδα μας θέλει να έχουμε γίνει όλοι πλουσιότεροι από πριν έναν αιώνα, επειδή οι μισθοί μας έχουν μεγάλη ονομαστική αξία και επειδή έχουμε σμαρτφον και πολυτέλειες που οι παλιοί δεν μπορούσαν ούτε να ονειρευτούν. Οποία "τεράστια επιτυχία" του καπιταλισμού και των αγορών... Όμως αυτού του είδους οι "αναλύσεις", "ξεχνούν" τα υπέρογκα ποσά που χρωστάνε οι περισότεροι Ευρωπαίοι για το σπίτι τους, τη μικρή τους επιχείρηση, και το σμαρτφον τους -για να μην αναφερθούμε στους Αμερικάνους, οι οποίοι χρωστούν και για τις σπουδές τους καθώς και για τυχόν πρόβλημα υγείας που είχαν. Αν αυτά τα χρέη ληφθούν υπόψιν, οι εργάτες και οι μικρομεσαίοι είμαστε φτωχότεροι από ποτέ, μιας και ουδέποτε στην ιστορία είχαμε προϋπολογισμό μειον δεκάδων/εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ.
Ασφαλώς και αυτονοήτως, το ίδιο ισχύει και για πολλές από τις μεγάλες επιχειρήσεις, όμως εδώ υπάρχουν ορισμένες διαφορές. Οι μεγαλοεπιχειρηματίες εκμεταλλεύονται τα πολλαπλά παραθυράκια του νόμου και κρύβονται πίσω από νομικά πρόσωπα, ώστε ακόμα και αν χρεοκωπήσουν οι επιχειρήσεις τους οι ίδιοι θα βγουν λίγο-πολύ αλώβητοι από τη χρεοκωπία. Για να μην αναφερθούμε στο ότι ξέρουν τα κατάλληλα άτομα ώστε να διαγράψουν τα χρέη τους, ή να τα εναποθέσουν τελικά στο δημόσιο (θυμηθείτε π.χ. τις αναδιαρθρώσεις των τραπεζών με τα λεφτά μας).
Συνολικά, με την εξαίρεση των τραπεζιτών και των μεγαλοεπιχειρηματιών, οι περισσότεροι δουλεύουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ και έχουμε αρνητικό προϋπολογισμό.
Υπάρχει κάτι θεμελιωδώς λάθος σε ένα σύστημα στο οποίο οι περισσότεροι έχουμε αρνητικό προϋπολογισμό.
5. Οι οικονομικοί δείκτες αντικατοπτρίζουν τα κέρδη των μεγαλοεπιχειρηματιών, και όχι το επίπεδο διαβίωσής σου.
Οι οικονομικοί δείκτες της Κίνας είναι από τους καλύτερους στον πλανήτη. Πόσοι όμως θα ισχυρίζονταν ότι θέλουν να ζήσουν εκεί, ή ότι θα ήθελαν η χώρα τους να έχει ίδιες συνθήκες διαβίωσης και εργασιακό περιβάλλον; Με εξαίρεση τη περίπτωση που κάποιος δραστηριοποιείται επιχειρηματικά εκεί, η Κίνα είναι μια απέραντη δυστοπία, ένας βόθρος υπερεκμετάλλευσης των εργατών, οι οποίοι ζουν σε μικρά δωματιάκια, σε τερατώδεις λαβυρίνθους από μπετόν δουλεύοντας σε συνθήκες γαλέρας για μερικές ψωροδεκάρες.
Οι οικονομικοί δείκτες είναι σχεδιασμένοι για να δείχνουν στους επιχειρηματίες και επενδυτές ποιες είναι οι καλύτερες χώρες για την επιχειρηματική τους δραστηριότητα, και είναι προσαρμοσμένοι στις δικές τους ανάγκες και τα δικά τους "θέλω". Δεν υπάρχει ούτε ένας δείκτης οικονομικής ανάπτυξης που δεν θα εκτοξευόταν αν κάθε μέρα δουλεύαμε τέσσερις ώρες παραπάνω χωρίς να τις πληρωνόμαστε.
Κάτι που με τη σειρά του σημαίνει πως πρέπει να υπολείπεται φαιάς ουσίας κάποιος που χαίρεται για τους ανοδικούς δείκτες του χρηματιστηρίου χωρίς να είναι επιχειρηματίας ή μέτοχος σε εταιρείες, μιας και το χρηματιστήριο, όπως και αυτό που ονομάζεται "εθνική οικονομία", πηγαίνει καλά μόνο όταν μασαμπουκιάζουν καλύτερα οι ήδη χορτασμένοι.
Ενδεικτικά θα αναφέρουμε πως οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι χρησιμοποιούν τους όρους "Wall Street" για την οικονομία των μετόχων και των μεγάλων εταιρειών, και "Main Street" για τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες και τον απλό κόσμο. Το γεγονός ότι χρησιμοποιούνται ξεχωριστοί όροι για αυτούς τους δυο οικονομικούς κόσμους λέει από μόνο του ό,τι χρειάζεται να ξέρουμε για την οικονομία: άλλο τα κέρδη τους, και άλλο τα κέρδη μας. Υπάρχουν μάλιστα μελέτες που δείχνουν πως όταν τα πράγματα πηγαίνουν καλά στη Wall Street, δεν πάνε καλά στη Main Street, και αντίστροφα.
Η κρίση των τελευταίων μηνών με τον κορονοιό τεκμηριώνει πληρέστατα αυτές τις μελέτες, γιατί παρόλο που η κατανάλωση και η παραγωγή μειώθηκαν δραματικά, τα κέρδη των δισεκατομμυριούχων αυξήθηκαν θεαματικά. Υπάρχει κάτι άλλο να πούμε;
6. Όταν οι φραγκάτοι μιλούν για Πατρίδα εννοούν τις καταθέσεις τους στις offshore. Το τι ορίζεις ως Πατρίδα εξαρτάται από την ταξική σου θέση.
Αλήθεια πιστεύεις ότι οι Μαρινάκηδες, οι Αλαφούζοι, και οι βαρδινομπόμπολες δίνουν δυάρα τσακιστή για τη πατρίδα που έχεις στο μυαλό σου εσύ;
Θα ακούσεις πολύ συχνά τους αριστερίζοντες να λένε υποτιμητικά σχόλια για τη νοημοσύνη σου. Ο βασικός λόγος για αυτό, φίλε δεξιέ, είναι ότι αρκεί να σου πουλήσει κάποιος πατρίδα, έθνος, και χριστούλη για να στηρίξεις με μένος τα συμφέροντά του. Δεν δείχνεις να καταλαβαίνεις ότι αυτές οι έννοιες δεν σημαίνουν το ίδιο πράγμα για όλους, ότι για σένα η πατρίδα είναι κάτι που σχετίζεται αόριστα με το λαό σου και την ιστορία του, αλλά για τους φραγκάτους και τους επαγγελματίες δεξιούς είναι απλώς... οι καταθέσεις τους. Οι οποίες συνήθως δεν είναι καν στην Ελλάδα, αλλά στις offshore και στις Ελβετίες.
Θες να κάνουμε ένα μικρό πείραμα; Δες τις παρακάτω φράσεις:
1. Η συμφωνία με την Ε.Ε. θα επωφελήσει τη πατρίδα μας!
2. (από στόμα φραγκάτου) Είναι πρώτιστο χρέος του πολίτη να κάνει θυσίες για τη πατρίδα μας.
3. Η φορολογία στα μεγάλα εισοδήματα είναι επιζήμια για τη πατρίδα μας.
4. Αυτοί οι προδότες οι αναρχοκουμουνιστές δεν αγαπούν την πατρίδα μας!!!1!
Αντικατάστησε τώρα το "την πατρίδα μας" με το "τα φράγκα των πλουσίων" και ξαναδιάβασέ τες. Φωναχτά.
Καταλαβάινεις τώρα γιατί πρέπει να είσαι επιφυλακτικός όταν ακούς κάποιον να μιλάει για πατρίδα, έθνος, και χριστού πίστη αγία;
Σε αντίθεση με το τι λέει η ορθολογική σχολή σκέψης, που διατείνεται πως δεν έχει σημασία ποιος λέει κάτι αλλά μόνο τι λέει και αν στέκει ορθολογικώς, η πραγματικότητα είναι ελαφρώς διαφορετική: έχει πολύ μεγάλη σημασία το ποιος λέει κάτι. Οι ορθολογιστές έχουν λάθος εδώ. Είναι άλλο να ακούς κάτι από έναν βιοπαλαιστή που δεν έχει τίποτα να κερδίσει αν συμφωνήσεις μαζί του, και άλλο είναι το ακούς από τον κάθε βολεμένο, τον κάθε καριερίστα, το κάθε αφεντικό.
Η πατρίδα δεν είναι κάτι το σαφώς ορισμένο και ο καθένας μπορεί να αντιλαμβάνεται ως πατρίδα κάτι διαφορετικό. Συνήθως όμως όποιος λέει ή έλεγε διαχρονικά για πατρίδα, εννοεί κάτι που σχετίζεται άμεσα με το ταξικό του συμφέρον. Ο φουστανελοφόρος κλεφταντάρτης του '21, ο εξεγερμένος χωρικός του 1848, ο μαχητής του IRA, ο ΕΛΑΣίτης της αντίστασης, όταν μιλούσαν για το καλό της πατρίδας αναφέρονταν σε κάτι που σχετιζόταν άμεσα και με το ταξικό τους συμφέρον -τις συνθήκες διαβίωσης του απλού λαού.
Αντίστοιχα όμως, όταν ο μεγαλογαιοκτήμονας, ο δουλέμπορας, ο επιχειρηματίας, ο μεγαλοδικηγόρος, ο μεγαλοτραγόπαπας, και ο υποψήφιος βουλευτής μιλάνε για πατρίδα, πάλι το ταξικό τους συμφέρον εννοούνε -το πόσο θα πλουτίζουν στη πλάτη σου και το πόσο έλεγχο θα έχουν επί της δικής σου της ζωής.
Kurz gesagt που λένε και οι φίλοι μας οι Γερμανοί, πατρίδα = ταξικό συμφέρον.
Μπήκες;
7. Το μόνο αόρατο χέρι που έχει η ελεύθερη αγορά είναι αυτό που μοιράζει σφαλιάρες στους μη-έχοντες.
Πέρα από το ότι οι ελευθεραγορίτικες θεωρίες είναι ηθικά λάθος, καθώς βρίθουν από χυδαίο κοινωνικό δαρβινισμό, είναι και τεχνικά λάθος, γιατί πολύ απλά στηρίζονται σε τελείως εσφαλμένες αξιωματικές παραδοχές και χρειάζονται χίλιες-μύριες προϋποθέσεις για να έχουν περιθώριο λειτουργίας.
Μεταξυ άλλων, οι ελευθεραγορίτικες θεωρίες στηρίζονται στο ότι οι άνθρωποι στον οικονομικό τομέα δρουν ορθολογικώς, κάτι που απλά δεν ισχύει. Και δεν χρειάζεται να επικαλεστούμε τις μελέτες του νομπελίστα οικονομολόγου Daniel Kahneman για να το τεκμηριώσουμε. Ακόμα και ο πιο τυχάρπαστος διαφημιστής ξέρει ότι ο άνθρωπος στις επιλογές των αγορών του δρα ως... κουτορνίθι. Και αυτό ισχύει εξίσου και για τον δισεκατομμυριούχο, και για τον minimum-wager.
Αν οι άνθρωποι στον οικονομικό τομέα δρούσαν ορθολογικώς, ούτε οικονομικές κρίσεις θα υπήρχαν, ούτε θα παίρνανε τεράστια ρίσκα για μικρά κερδη, ούτε θα ξοδευαν περιουσίες σε τελείως άχρηστα και ανούσια πράγματα. Όπως δεν θα παίζανε τζοκερ και δεν θα συγκινούνταν από χρωματιστές συσκευασίες. Το βασικό assumption των ελευθεραγορίτικων θεωριών είναι πέρα για πέρα λάθος. Όσοι έχουν αμφιβολίες επ'αυτού και θέλουν και επιστημονική τεκμηρίωση, ας ανατρέξουν στις μελέτες και τα βιβλία του Daniel Kahneman και του Dan Ariely.
Επίσης, τα οικονομικοφανή μοντέλα περί αυτορρυθμιζόμενης αγοράς δεν λαμβάνουν υπόψιν την ύπαρξη καρτέλ, ανεπισημων συμφωνιών μεταξύ κατά τ'άλλα ανταγωνιστών, πολυεθνικών που εξαγοράζουν τους ανταγωνιστές τους πριν αποτελεσουν απειλή, ή και τον παράγοντα του χρόνου. Ακόμα και στις περιπτώσεις που μπορεί να υπάρξει κάποια αυτορρύθμιση, αυτή μπορεί να χρειαστεί από μήνες έως χρόνια για να λάβει χώρα.
Με βάση τις θεωρίες περί αόρατων χεριών της αυτορρυθμιζόμενης αγοράς, θα έπρεπε τη περίοδο του κορονοιού να γίνουν πάμπολλες προσλήψεις ντελιβεράδων και κουριερ στις ταχυδρομικές, γιατί υπήρχε μεγάλη ζήτηση για παραδόσεις κατ'οίκον, άρα οι εταιρείες που θα έκαναν προσλήψεις θα είχαν πλεονέκτημα σε σχέση με τους ανταγωνιστές και θα επικρατούσαν επ'αυτών, και άλλα τέτοια φιλελετζίδικα. Είδατε να συνέβη οτιδήποτε τέτοιο;
Η "αυτορρύθμιση" στη πράξη.
Δεν σας προξενησε καμία εντύπωση που η αυτορρυθμιζόμενη αγορά χρειάστηκε 4 φορές κρατικό bailout σε 12 χρόνια για να μη καταρρεύσει σαν πύργος από τραπουλόχαρτα;
Πόσες φορές πρέπει να πάνε στον κουβά οι θεωρίες περί ελεύθερης αυτορρυθμιζόμενης αγοράς και αόρατων χεριών για να καταλάβουμε επιτέλους ότι δεν ισχύουν, και ότι είναι πιο θεωρητικές ακόμα και από τον αναρχισμό;
Το μόνο αόρατο χέρι που έχει η αγορά είναι αυτό που μοιράζει σφαλιάρες στους μη-έχοντες. Το άλλο, αυτό που "ρυθμίζει" την αγορά ώστε να δουλεύει "ρολόι", είναι εξίσου υπαρκτό με τον άγιο βασίλη, τον Αλλάχ, και τα στρουμφάκια.
8. Δεν είναι απαραίτητο να στρέφεσαι ενάντια στα ταξικά σου συμφέροντα ή και στον ίδιο σου το λαό για να παίξεις τον αντιαριστερό.
Δεν γουστάρεις αριστερούς και αναρχοκουμούνια; Γούστο σου - καπέλο σου.
Είναι άλλο όμως το να μη γουστάρεις τα "κουμούνια", και άλλο το να φτύνεις το ίδιο σου το ταξικό συμφέρον μόνο και μόνο επειδή το υπερασπίζονται αυτά. Ένας μισθωτός που συμφωνεί π.χ. με τη κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων μόνο και μόνο επειδή υπερασπίζονται το αντίθετο οι αριστεροί, μάλλον ηλίθιος είναι.
Αν και ανάμεσα σε αυτούς τους ηλίθιους υπάρχουν αυτοί που φαντασιώνονται πως μια μέρα θα γίνουν Ωνασηδες, αυτοί είναι στη πραγματικότητα σχετικά λίγοι, γιατί λίγο-πολύ μπορούμε να προβλέψουμε τη ταξική μας θέση σε δέκα χρόνια από τώρα. Ελάχιστοι μισθωτοί των 700 ευρώ είναι όντως τόσο χαζοί ώστε να τρέφουν αυταπάτες για το αν μπορούν να αποταμιεύσουν ή να γίνουν επιχειρηματίες και μάλιστα επιτυχημένοι.
Ο λόγος για τον οποίον, φίλε δεξιέ, τείνεις να παιρνεις το μέρος των αφεντάδων παρολο που σε συμφέρει π.χ. να έχεις έναν καλύτερο μισθό είναι, βασικά, ότι θες να τη σπάσεις στους "αχρηστερούς". Πέραν του ότι δείχνει πως δεν έχεις καν ιδεολογία και απλά σου αρέσει να έχεις έναν εχθρό, απέχει παρασσάγγας από το να χαρακτηριστεί ένδειξη εξυπνάδας.
Το τραγελαφικό καραγκιοζιλίκι που βλέπουμε αυτό το καιρό στις ΗΠΑ είναι παράδειγμα προς αποφυγήν: άτομα μεσαίου ή χαμηλότατου εισοδήματος εναντιώνονται στην ιδέα της αύξησης του κατώτατου μισθού μόνο και μόνο για να μη συμφωνήσουν με τους αριστερούς.
Στις ΗΠΑ, σε περίπτωση που το αγνοείς, οι τιμές την τελευταία δεκαετία έχουν ανέβει στο θεό, πλην όμως οι μισθοί παραμένουν λίγο-πολύ στάσιμοι. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, το αόρατο χέρι της ελεύθερης αγοράς που υποτίθεται θα μείωνε τις τιμές αφού ο κόσμος αγοράζει λιγότερο, δεν κάνει το θαύμα του. Μυστήρια πράγματα... Τελικά, ένας ανειδίκευτος που δούλευε οχτάωρο πριν δέκα χρόνια και είχε να πληρώσει το νοίκι, σήμερα αν δεν κάνει δεύτερη δουλειά, όχι απλά δεν έχει να περάσει, αλλά μένει άστεγος. Το φαινόμενο έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις που η Amazon προσφέρει shelter στους άστεγους εργαζόμενους -όσο οξύμωρο και αν ακούγεται το "άστεγος εργαζόμενος".
Και όμως, υπάρχει χαμηλόμισθος κόσμος που αντιτίθεται στη προσαρμογή των μισθών στο νέο κόστος ζωής, αφενός με το αμίμητο "επιχείρημα" ότι έτσι θα... ανέβουν οι τιμές (ΩΙΜΕ), μα κυρίως επειδή η αύξηση των μισθών είναι "κουμουνισμός", και αυτοί που τον ζητάνε είναι liberal snowflakes (το τι σχέση έχει ο κομμουνισμός με τους liberals, μόνο οι ρεπουμπλικάνοι το ξέρουν).
Δεν μπορεί κάποιος να σου απαγορεύσει να στρέφεσαι ενάντια στα συμφέροντά σου για να τη σπάσεις στους αριστερούς. Μπορείς και να ρίχνεις μπουνιές στον εαυτό σου αν θέλεις, επειδή άκουσες έναν αριστερό να λέει ότι πρέπει να προσέχουμε τον εαυτό μας. Αλλά δεν νομίζουμε ότι είναι ένδειξη εξυπνάδας να βάζεις το μένος σου για τους αριστερούς πάνω από τη σωματική σου ακεραιότητα ή το ταξικό σου συμφέρον. Ίσως είναι πιο σοφό πού και πού να δέχεσαι ότι κάτι που λένε οι αριστεροί συμφέρει και εσένα.
Σκέψου λιγάκι, εσύ που συνήθως θαυμάζεις τους πλούσιους και τους σεβεσαι ως "ιδιοφυιεις": θα έφτυνε ποτέ ο Ωνάσης το συμφέρον του μόνο και μόνο για να διαφωνήσει με κάποιον; Θα απέρριπτε π.χ. μια ευκαιρία για φοροαπαλλαγή επειδή αντιπαθεί αυτόν που τη πρότεινε;
9. Εσύ πληρώνεις το αφεντικό σου, και όχι το αφεντικό σου εσένα. Τα λεφτα της επιχείρησης βγήκαν πρωτίστως από το μόχθο σου και δεν του χρωστάς απολύτως καμία χάρη.
Το τρανσακσιον που σου κάνει μια φορά το μήνα δεν στο κάνει ούτε επειδή είσαι ομορφούλης, ούτε σου κάνει γλυκοχατιράκια. Τα δούλεψες και σου τα χρωστάει. Είσαι από το πρωί μέχρι το βράδυ στο μαγαζάκι του και του βγάζεις δουλειά. Δεν θα του πεις και ευχαριστώ επειδή σου πετάει μερικές ψωροδεκάρες από τα πολλαπλάσια κέρδη που του απέφερε η δουλειά σου.
Δεν το αναλύω περαιτέρω και λυπάμαι αν δεν το πιάνεις.
10. Η πατριαρχία σε καταπιέζει περισσότερο από τις φεμιναζιστριες.
Και δεν περίμενα ποτέ να το γράψω αυτό εγώ.
Δεν συμπαθείς τις φεμινίστριες; Σε καταλαβαίνω. Για πολλά χρόνια δεν τις συμπαθούσα ούτε εγώ. Ακόμα και σήμερα που έχω αλλάξει απόψεις, εξακολουθώ να εκνευρίζομαι όταν μας κάνουν λογοκρισία σε πράγματα που βρίσκουν σεξιστικά (που συνήθως είναι κιόλας, αλλά μαζί με τα ξερά καίγονται και πολλά χλωρά).
Συνολικά όμως, οι "φεμιναζίστριες" αρκούνται στο να σου περιορίζουν τα σεξιστικά αστεία και τις αντιλήψεις που δικαιολογούν το να παρενοχλείς/βιάζεις γυναίκες. Σίγουρα είναι πολύ καταπιεστικό, αλλά προσέγγισέ το και από την άλλη: είναι μολις δυο κανόνες. α. μην αναπαράγεις σεξιστικά στερεότυπα, β. μην ενισχύεις την κουλτούρα του βιασμού. Δυο κανόνες.
Οι κανόνες της πατριαρχίας, ρε γλυκούλη, πόσοι είναι συνολικά;
Αυτούς που αφορούν τη γυναίκα, δεν τους πιάνουμε καν. Πιάσε αυτούς που αφορούν εμάς μόνο.
Οι άντρες πληρώνουν. Οι άντρες δεν πονάνε. Οι άντρες δεν έχουν συναισθήματα. Οι άντρες φέρνουν λεφτά στο σπίτι. Οι άντρες δεν ασχολούνται με τα παιδιά τους γιατί είναι αρμοδιότητα της μάνας. Οι άντρες δουλεύουν πολύ. Οι άντρες δουλεύουν χωρίς μέτρα ασφαλείας γιατί "δεν φοβούνται" (σιγά μην παρέλειπαν τα αφεντικά να χρησιμοποιήσουν τη πατριαρχική βλακεία σου εναντίον σου). Οι άντρες το ένα. Οι άντρες το άλλο. Και σε παλαιότερες εποχές, οι άντρες τραβάνε μαχαίρι για ψύλλου πήδημα, αλλιώς δεν είναι αρκετά άντρες και γελάει μαζί τους το χωριό. Πόσα σπίτια έχουν κλείσει στη κυριολεξία για το απόλυτο τίποτα εξαιτίας τέτοιων καραγκιοζοαντιληψεων...;
Άμα κάνουμε μια λίστα με τις παπαρόλες που μας έβαλαν στο κεφάλι για να είμαστε καλοί άντρες, δεν τελειώνουμε ούτε μεθαύριο.
Τελικά ποιος από τους δυο καταπιέζει περισσότερο;
/////////////////////////////////////
(16/4/2021)
11. Ένα κωλοχώραφο δεν σε κάνει γαιοκτήμονα. Μην αφήνεις τα ταξικά σου απωθημένα να καθορίζουν τι θα ψηφίσεις.
Το να ψηφίζεις δεξιά δεν σε μπάζει στα σαλόνια του Κολωνακίου, ούτε σε εξισώσει με αυτούς που βρίσκονται σε αυτά. Αν είσαι όπως οι περισσότεροι δεξιοί, κυρίως από Ελληνική επαρχία, η πιθανότητα είναι πως ψηφίζεις δεξιά επειδή φαντασιώνεσαι ότι κάτι τέτοιο σε "αναβαθμίζει" κοινωνικά, ότι σου δίνει ένα κοινό σημείο με τους επιχειρηματίες, ή ακόμα και με show biz τηλεπερσόνες. Μάντεψε: τίποτα τέτοιο δεν ισχύει. Δεν έγινες... αριστοκράτης επειδή ψήφισες... "αριστοκρατια", όπως οι δουλοπάροικοι στη μεσαιωνική Ευρώπη δεν έγιναν αυλικοί επειδή φώναζαν "ζήτω ο βασιλεύς".
Και δεν αγγίζω καν τη περίπτωση που είσαι εργάτης. Εξάλλου, όπως είπε και ο Μποδοσάκης, "αν εγώ και ο εργάτης μου ψηφίζουμε το ίδιο κόμμα, κάποιος από τους δυο μας είναι ηλίθιος". Παραμερίζω τελείως αυτή τη περίπτωση.
Έστω ότι είσαι μικρός (ούτε καν μικρομεσαίος) επιχειρηματίας. Ότι έχεις στα χαρτιά μια εταιρεία για να ασκείς ελεύθερο επάγγελμα, ή ότι έχεις ένα ψιλοκατζίδικο, ή ότι έχεις δυο χωράφια στο χωριό και έναν πάγκο στη λαϊκή για να πουλάς ότι βγάζεις. Τα δυο χωράφια δεν σε κάνουν γαιοκτημονα, ούτε το περίπτερό σου σου δίνει κατ'ανάγκη την ίδια ταξική θέση με τον μεγαλοεπιχειρηματία -και σίγουρα δεν στη δίνει ο πάγκος σου στη λαϊκή.
Είναι τουλάχιστον αστείο να τάζεις τα συμφέροντά σου με των μεγαλοκαρχαριών επειδή (φαντασιώνεσαι ότι) βρήκες κάποιο κοινό σου σημείο με αυτούς, γιατί στην ουσία το πραγματικό σου κίνητρο είναι αυτό που στου χουριομ λέμε "ταξικά απωθημένα". Θυμίζεις μαντάμ Σουσού. Θα ήταν για πολύ δυνατά χάχανα, αν δεν ήταν για κλάματα.
12. Κάποιος που βγάζει πέντε φορές τα λεφτά σου, μάλλον κάτι κάνει καλύτερα. Κάποιος που βγάζει πεντακόσιες φορές τα λεφτά σου, απλά εκμεταλλεύεται κόσμο.
Όταν κάποιος σου αναφέρει το πρόβλημα των χαοτικών ανισοτήτων, η πρώτη σου αντίδραση είναι να επικαλεστείς "νόμους της φύσης" και ότι αν κάποιος είναι πιο εργατικός/έξυπνος/καταρτισμένος/μορφωμένος αξίζει εξ'ορισμού περισσότερα λεφτά από έναν τεμπέλη/χαζό/ανειδίκευτο/αμόρφωτο. Αν και δεν έχεις κατ'ανάγκη άδικο σε αυτό, χάνεις την ουσία και από πάνω γίνεσαι και παπαγαλάκι των παραμυθιών των βολεμένων, που γελάνε και οι ίδιοι μαζί σου που τα πιστεύεις.
Κάποιος που βγάζει πέντε ή δέκα φορές περισσότερα λεφτά από το μέσο όρο, όντως μάλλον κάτι κάνει καλά. Ένας π.χ. νευροχειρουργός στην Ελλάδα που μπορεί να βγάζει και δέκα χιλιάρικα το μήνα, αδιαμφισβήτητα αξίζει τα λεφτά του, γιατί και το επαγγελμά του απαιτεί κατάρτιση και ικανότητα και σκληρή δουλειά ετών, και σώζει ζωές.
Guess what: Ακόμα και κάποιος που πληρεί όλες αυτές τις προδιαγραφές μαζί και σε τέτοιο βαθμό όσο ένας νευροχειρουργός, βγάζει "μόλις" 10 φορές περισσότερα από το μέσο όρο. Δεν υπάρχει στη κυριολεξία τίποτα που να δικαιολογεί το να βγάζεις 100 ή 1000 φορές το μέσο μισθό, όπως οι εκατομμυριούχοι και δισεκατομμυριούχοι.
Υπάρχει περίπτωση κάποιος να είναι 100 φορές πιο εργατικός από το μέσο όρο; Δουλεύει 800 ώρες το 24ωρο; Μήπως υπάρχει περίπτωση να είναι 100 φορές πιο παραγωγικός; Ή να έχει 100 φορές το IQ του μέσου όρου; Ή μήπως να έχει σπουδάσει 100 φορές παραπάνω; Όπως και να το εξετάσεις, ό,τι φιλολογία και αν επινοήσεις, είναι αδύνατο να δικαιολογήσεις εισοδήματα 100 και 1000 φορές το μέσο όρο. Τόσα λεφτά δεν βγάζουν ούτε οι μηχανικοί πυραύλων στη NASA, ffs.
Ο Jeff Bezos, ο glorified βιβλιοπώλης, υπολογίζεται να βγάζει στη κυριολεξία δεκάδες εκατομμύρια δολλάρια την ημέρα. Ποια φιλολογία μπορεί να δικαιολογήσει τόσο τεράστιο εισόδημα; Οι "θέσεις εργασίας που δημιούργησε"; Μπορείς απλά να ανατρέξεις στο τρίτο point...
Κάνε έναν κόπο να ρίξεις μια ματιά στη λίστα του Forbes: δεν θα βρεις ούτε έναν νευροχειρουργό. Όπως δεν θα βρεις ούτε έναν μηχανικό πυραύλων της NASA, έναν kernel programmer της Google ή της Microsoft, έναν μεγαλοφυή μαθηματικό, ή έναν ταλαντούχο μουσικοσυνθέτη. Θα βρεις μόνο αυτούς που τους εκμεταλλεύονται. Τον Musk που εκμεταλλεύεται τον νευροχειρουργό και τον μηχανικό πυραύλων, τον Gates που εκμεταλλεύεται τον kernel programmer, κ.ο.κ
Επειδή τα αδικαιολόγητα δεν δικαιολογούνται εύκολα, οι γλειφτες των ισχυρών έχουν επινοήσει ενα σωρό φιλολογίες και παραφιλολογίες για να δικαιολογήσουν το χαοτικά υπερτεράστιο πλούτο τους. Μεταξύ άλλων τις θέσεις εργασίας που δήθεν "δημιούργησαν" (όπως γράψαμε παραπάνω, της δημιουργεί μόνο η Ανάγκη και η Ζήτηση από χιλιετίες πριν υπάρξουν επενδυτάδες και μέτοχοι ή ακόμα και αφεντικά), και κάποιο υποτιθέμενο "ρίσκο" που παίρνουν.
Θέσεις εργασίας δημιουργεί η Ανάγκη και η Ζήτηση. Κανένας εκατομμυριούχος δεν κατέβηκε από τον ουρανό με μαγικό ραβδί να τις δημιουργήσει.
Ρίσκο παίρνουν οι εργάτες που κρέμονται από σκαλωσιές. Ο επενδυτής που έδωσε το 0.001% της περιουσίας του για να πάρει μετοχές μιας εταιρείας δεν ρισκάρει τίποτα.
/////////////////////////////////////
(2/4//2022)
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.
Για την ώρα, κλεινω με ενα χαρουμενο μεμε:
