"Ways to become rich and successful", and other horsecrap

 Am I the only one who gets pissed off upon hearing about "ways to become successful" and "to become rich"? As far as I know, the stock market and economy in general behave as chaotic systems -that is, negligible changes in seemingly insignificant parameters can lead -and will lead- to colossal changes of the output in the long term.

When it comes to economy, that means that no matter how talented, hard-working, and intelligent you are, whether you will end up high or low in the socioeconomic hierarchy depends on external factors, and your control over them... is equal to the control of a feather over its' movement through a windstorm.

Of course, each kind of feather will have its' own movement in the windstorm -a big and heavy feather may not be taken away by it the same way as a lighter one. Similarly, an intelligent/hard-working/persistent person may not end up in the same fate as an unintelligent/lazy/impatient one. Yet a windstorm is still a windstorm, and economy is still economy, no matter what kind of "feather" you are.

Imagine feathers carried away by this windstorm sincerely believing that they control their own movement!

 

How will you "become rich and successful", you fucking idiot?

Will you become rich and successful if you are hard-working? There are billions of hard-working people on the planet. How many of them are "rich"? Whether in America, or China, or Greece, you will find countless workers who work tirelessly even 10 hours per day. How many of them  become rich, or even middle-classed? The slaves of the ancient Athenians who built up the Parthenon were hard-working. Did they become rich? Did history write their names?

Will you become rich and successful if you are intelligent? There are hundreds of millions of intelligent people out there. How many of them become rich, or even middle-classed? In Japan about 1/10 scores more than 130 points on IQ tests -they are literally geniuses for the western standards. Does that make them rich by default? Among all of those geniuses in Japan there are plenty of "losers" in low-wage posts. And others who do not just just a below-than-average income, but are literally live in the streets. Perhaps it is a matter of luck, isn't it?

Will you become rich and successful if you are talented? One can find countless talented singers, actors, poets, and artists in general, most of which are nearly unknown and without a penny. If you bother watching TV you will be seeing the same dozens of actors and stars everywhere. What the heck, does the world have such a lack of talent with a population of 7.000.000.000? Even if only 1/1.000 was

Πέντε πράγματα που κανένας δεξιός/ισαποστασάκιας δεν καταλαβαίνει

Φαν φακτς που αν τα καταλαβαίναμε όλοι και δρούσαμε ανάλογα, ο κόσμος θα γινόταν πολύ καλύτερος.

1. Άρχων και αρχόμενος δεν έχουν ίδια συμφέροντα.
Σαν μεμονωμένη πρόταση μοιάζει κάτι αυτονόητο, αλλά ελάχιστοι πάνε ένα βήμα παραπέρα. Το ότι ο Αιγύπτιος Φαραώ δεν είχε ίδια συμφέροντα με τον σκλάβο του, όπως δεν είχε και ο μεσαιωνικός βασιλιάς με τον δουλοπάροικο, ή ο εκάστοτε "δημοκρατικά" εκλεγμένος πρωθυπουργός με το πόπολο, είναι κάτι που το καταλαβαίνει στη κυριολεξία οποιοσδήποτε.

Πόσοι όμως αντιλαμβάνονται ως άμεση απόρροια αυτού του γεγονότος το ότι η νομοθεσία, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της άρχουσας τάξης από την ίδια την άρχουσα τάξη, προστατεύει συμφέροντα αντίθετα από αυτά του λαού; Ότι αφού ο εξουσιαστής και ο εξουσιαζόμενος έχουν αντικρουόμενα συμφέροντα, ο στρατιώτης και ο αστυνόμος που υπακούνε εντολές από τον πρώτο  βρίσκονται στην αντίπερα όχθη από τον δεύτερο;

Σίγουρα κανένας από τους "πρώτιστη υποχρέωση του πολίτη είναι να υπακούει το νόμο", όπως κανένας από τους υμνητές των σωμάτων ασφαλείας (θυμηθείτε τους ηλίθιους του 'blue lives matter'), ή τους "ένας Παπαδόπουλος μας χρειάζεται". Τα εκλογικά αποτελέσματα θα ήταν πολύ διαφορετικά αν ο μέσος κυρ-Παντελής πραγματικά αντιλαμβανόταν τις λογικές συνέπειες του αυτονόητου αυτού ισχυρισμού.

Εδώ βέβαια να σημειωθεί πως οι πολιτικές πεποιθήσεις είναι σε μεγάλο βαθμό θέμα προσωπικότητας. Βάζω στοίχημα ότι αν οι "ζήτω-τα-σώματα-ασφαλείας" ζούσαν π.χ. στη τουρκοκρατία, θα έσπευδαν να καταδείξουν στους γενίτσαρους πού κρύβεται "αυτός ο λήσταρχος των βουνών ο Κολοκοτρώνης". Κάποιοι θέλουν να βλέπουν κεφάλια σκυμμένα, και μισούν όσους τα υψώνουν.


2. Το νομικό σύστημα είναι μια τεράστια απάτη.
Οι νομικοί το ξέρουν καλύτερα από όλους αυτό, και κανένας δεν θα διαφωνούσε με τον ισχυρισμό. 

Ακόμα και αν κάποιος διαβάσει όλη τη νομοθεσία, ελάχιστη έως καμία αξία υπάρχει σε κάτι τέτοιο, μιας και η ουσία και η πεμπτουσία του Νόμου είναι οι ερμηνείες του -αυτό που στην Ελλάδα ονομάζουμε νομολογία. Μια ερμηνεία του Αρειου Παγου, ή μια γνωμοδότηση νομικολόγου, αρκούν για να ανατρέψουν ακόμα και άρθρα του ίδιου του Συντάγματος, κάνοντάς τα να δείχνουν πως εννοούν το ακριβώς αντίθετο από αυτό που φαίνεται. 

Οι χίλιες μύριες ερμηνείες των νόμων έχουν τα γνωστά τραγελαφικά αποτελέσματα του να καταδικάζονται σε εξοντωτικές ποινές άτομα που στην ουσία δεν πείραξαν ποτέ κανέναν (θυμηθείτε π.χ. την 10ετη κάθειρξη της καθαρίστριας που πλαστογράφησε μια τάξη του δημοτικού), την ίδια ώρα που πολιτικοί και επιχειρηματίες με άμεση ανάμειξη σε σκάνδαλα εκατοντάδων εκατομμυρίων παίρνουν αστείες ποινές (π.χ. υπόθεση Energa) ή και κυκλοφορούν ελεύθεροι και ατιμώρητοι λόγω "τεχνικών" προβλημάτων με τη ποινική διαδικασία (π.χ. Χριστοφοράκος)

Δεν θα υπήρχε καμία υπερβολή στο να ισχυριστούμε πως ο νόμος δεν είναι παρά η λίστα των "Θέλω" των εκάστοτε ισχυρών, κομμένος και ραμμένος από τους ίδιους στα δικά τους μέτρα και ανάλογα με τις συγκυρίες. Δεδομένου αυτού όμως, το νομικό σύστημα δεν είναι παρά μια τεράστια απάτη. 

Ως εκ τούτου, το "νομιμόφρων" είναι συνώνυμο του "άφρων", και είναι πραγματικά τραγικό που υπάρχουν άνθρωποι που χρησιμοποιούν την νομιμοφροσύνη ως μέτρο ηθικής.

3. Δεν σου έδωσαν δουλειά τα αφεντικά και οι επενδυτάδες, αλλά η ζήτηση.
Αυτό είναι λιγότερο κοινοτοπο από τα προηγούμενα, αλλά έχει τεράστια αξία να το καταλάβουμε σήμερα, που βομβαρδιζόμαστε πανταχόθεν από προπαγάνδα που μας παρουσιάζει τους "επιχειρηματίες" και τους "επενδυτές" ως τους τρισμέγιστους μεσσίες και σωτήρες μας, που ούτε λίγο ούτε πολύ τους χρωστάμε τα πάντα.

Όμως όταν δεν υπάρχει ζήτηση για ψωμί, κανένας "επιχειρηματίας" ή "επενδυτής" δεν μπορεί να δώσει δουλειά σε φούρναρη. Άρα ο φούρναρης δεν χρωστάει τη δουλειά του σε κανέναν απ'τους δυο. Τη χρωστάει αποκλειστικότατα και εξ'ολοκλήρου στη ζήτηση για ψωμί. Ο επενδυτής και ο επιχειρηματίας, όχι μόνο δεν είναι αυτοί που του έδωσαν δουλειά, αλλά είναι αυτοί που στερούν μια δεύτερη θέση εργασίας από έναν άλλον φούρναρη βάζοντας τον πρώτο να δουλεύει για δυο άτομα μαζί. Και όχι μόνο δεν του "δίνουν να φάει", αλλά απεναντίας είναι ο ίδιος ο φούρναρης που τρέφει αυτούς, μιας και εξ'ορισμού παίρνει μόνο ένα κλάσμα όσων αποφέρει η δουλειά του στο μαγαζί. Ο εξοπλισμός που δήθεν "παρέχει" ο επενδυτής/επιχειρηματίας στον φούρναρη για να δουλέψει, σχεδιάστηκε από επιστήμονες και μηχανικούς και κατασκευάστηκε από άλλους εργάτες, οι οποίοι με τη σειρά τους είχαν έναν εκμεταλλευτή που πούλησε στον ιδιοκτήτη του φούρνου τον εξοπλισμό σε μια κατά πάσα πιθανότητα αυθαίρετα υψηλή τιμή.

Εν ολίγοις, δεν χρωστάμε στη κυριολεξία τίποτα στα αφεντικά και τους επενδυτές, και είναι τουλάχιστον αστείο να πιστεύουμε πως οι δουλειές μας υπάρχουν χάρη σε αυτούς. Τις δουλειές τις δημιουργεί η ζήτηση από μέρους του κόσμου. Τον εξοπλισμό για αυτές τις δουλειές τον δημιουργούν ομάδες εξειδικευμένων τεχνικών και εργατών. Οι καπιταλιστές είναι, όπως πολύ λακωνικά και εύγλωττα το έθεσε ο Μαρξιστής οικονομολόγος Richard Wollf,  "costly, unnecessary middlemen inserted between groups of real workers".



4. Όταν έχεις μηδέν ευρώ, και παίρνεις δάνειο 50.000, δεν έχεις 50.000 ευρώ, αλλά -50.000 .
Ο ισχυρισμός αυτός δεν είναι τόσο αυτονόητος όσο μοιάζει, καθώς όσοι δανείζονται ένα ποσό Χ ευρώ, σε ψυχολογικό επίπεδο αντιλαμβάνονται ότι τελικά πήραν όντως Χ ευρώ, αντί για -Χ. Αν ίσχυε οτιδήποτε άλλο, κάθε δάνειο θα γινόταν αντιληπτό ως οικονομική σφαλιάρα, ως απώλεια και καταστροφή, και οι δανειολήπτες θα οδύρονταν για τη συμφορά που τους βρήκε που χρειάστηκε να πάρουν δάνειο.

Μα καλά, θα μου πείτε, τι σχέση έχει αυτό με τα πολιτικά; Πώς σχετίζεται έστω και πλαγίως με τους δεξιούς και τους αριστερούς, με τους φιλελεύθερους και τους αναρχοκομμουνιστές, και τις εκλογές;

Σχετίζεται αμεσότατα, γιατί αν λάβουμε υπόψιν το πόσα χρωστάει ο μέσος δυτικός σε δάνεια που ήταν πρακτικά αναγκασμένος να πάρει* , βρισκόμαστε αντιμέτωποι προ μιας θλιβερής πραγματικότητος: μόνο μια πολύ μειοψηφία ευνοημένων έχει στα αλήθεια θετικό προϋπολογισμό. Οι υπόλοιποι έχουμε -50.000 και -100.000 ευρώ.

Η επίσημη προπαγάνδα μας θέλει να έχουμε γίνει όλοι πλουσιότεροι από πριν έναν αιώνα, επειδή οι μισθοί μας έχουν μεγάλη ονομαστική αξία και επειδή έχουμε σμαρτφον και πολυτέλειες που οι παλιοί δεν μπορούσαν ούτε να ονειρευτούν. Οποία "τεράστια επιτυχία" του καπιταλισμού και των αγορών... Όμως αυτού του είδους οι "αναλύσεις", "ξεχνούν" τα υπέρογκα ποσά που χρωστάνε οι περισότεροι Ευρωπαίοι για το σπίτι τους, τη μικρή τους επιχείρηση, και το σμαρτφον τους -για να μην αναφερθούμε στους Αμερικάνους, οι οποίοι χρωστούν και για τις σπουδές τους καθώς και για τυχόν πρόβλημα υγείας που είχαν. Αν αυτά τα χρέη ληφθούν υπόψιν, οι εργάτες και οι μικρομεσαίοι είμαστε φτωχότεροι από ποτέ, μιας και ουδέποτε στην ιστορία είχαμε προϋπολογισμό μειον δεκάδων/εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ.

Ασφαλώς και αυτονοήτως, το ίδιο ισχύει και για πολλές από τις μεγάλες επιχειρήσεις, όμως εδώ υπάρχουν ορισμένες διαφορές. Οι μεγαλοεπιχειρηματίες εκμεταλλεύονται τα πολλαπλά παραθυράκια του νόμου και κρύβονται πίσω από νομικά πρόσωπα, ώστε ακόμα και αν χρεοκωπήσουν οι επιχειρήσεις τους οι ίδιοι θα βγουν λίγο-πολύ αλώβητοι από τη χρεοκωπία. Για να μην αναφερθούμε στο ότι ξέρουν τα κατάλληλα άτομα ώστε να διαγράψουν τα χρέη τους, ή να τα εναποθέσουν τελικά στο δημόσιο (θυμηθείτε π.χ. τις αναδιαρθρώσεις των τραπεζών με τα λεφτά μας).

Συνολικά, με την εξαίρεση των τραπεζιτών και των μεγαλοεπιχειρηματιών, οι περισσότεροι δουλεύουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ και έχουμε αρνητικό προϋπολογισμό.

Υπάρχει κάτι θεμελιωδώς λάθος σε ένα σύστημα στο οποίο οι περισσότεροι έχουμε αρνητικό προϋπολογισμό.

5. Οι οικονομικοί δείκτες αντικατοπτρίζουν τα κέρδη των μεγαλοεπιχειρηματιών, και όχι το επίπεδο διαβίωσής σου.

Οι οικονομικοί δείκτες της Κίνας είναι από τους καλύτερους στον πλανήτη. Πόσοι όμως θα ισχυρίζονταν ότι θέλουν να ζήσουν εκεί, ή ότι θα ήθελαν η χώρα τους να έχει ίδιες συνθήκες διαβίωσης και εργασιακό περιβάλλον; Με εξαίρεση τη περίπτωση που κάποιος δραστηριοποιείται επιχειρηματικά εκεί, η Κίνα είναι μια απέραντη δυστοπία, ένας βόθρος υπερεκμετάλλευσης των εργατών, οι οποίοι ζουν σε μικρά δωματιάκια, σε τερατώδεις λαβυρίνθους από μπετόν δουλεύοντας σε συνθήκες γαλέρας για μερικές ψωροδεκάρες.

Οι οικονομικοί δείκτες είναι σχεδιασμένοι για να δείχνουν στους επιχειρηματίες και επενδυτές ποιες είναι οι καλύτερες χώρες για την επιχειρηματική τους δραστηριότητα, και είναι προσαρμοσμένοι στις δικές τους ανάγκες και τα δικά τους "θέλω". Δεν υπάρχει ούτε ένας δείκτης οικονομικής ανάπτυξης που δεν θα εκτοξευόταν αν κάθε μέρα δουλεύαμε τέσσερις ώρες παραπάνω χωρίς να τις πληρωνόμαστε. 

Κάτι που με τη σειρά του σημαίνει πως πρέπει να υπολείπεται φαιάς ουσίας κάποιος που χαίρεται για τους ανοδικούς δείκτες του χρηματιστηρίου χωρίς να είναι επιχειρηματίας ή μέτοχος σε εταιρείες, μιας και το χρηματιστήριο, όπως και αυτό που ονομάζεται "εθνική οικονομία", πηγαίνει καλά μόνο όταν μασαμπουκιάζουν καλύτερα οι ήδη χορτασμένοι.

Ενδεικτικά θα αναφέρουμε πως οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι χρησιμοποιούν τους όρους "Wall Street" για την οικονομία των μετόχων και των μεγάλων εταιρειών, και "Main Street" για τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες και τον απλό κόσμο. Το γεγονός ότι χρησιμοποιούνται ξεχωριστοί όροι για αυτούς τους δυο οικονομικούς κόσμους λέει από μόνο του ό,τι χρειάζεται να ξέρουμε για την οικονομία: άλλο τα κέρδη τους, και άλλο τα κέρδη μας. Υπάρχουν μάλιστα  μελέτες που δείχνουν πως όταν τα πράγματα πηγαίνουν καλά στη Wall Street, δεν πάνε καλά στη Main Street, και αντίστροφα.

Η κρίση των τελευταίων μηνών με τον κορονοιό τεκμηριώνει πληρέστατα αυτές τις μελέτες, γιατί παρόλο που η κατανάλωση και η παραγωγή μειώθηκαν δραματικά, τα κέρδη των δισεκατομμυριούχων αυξήθηκαν θεαματικά. Υπάρχει κάτι άλλο να πούμε;

Ο πολίτης

    Πολίτης. Ένα μικροσκοπικό, φοβισμένο ανθρωπάκι, που με τα έντρομα μάτια του κοιτάζει ψηλά τους ισχυρούς να παίρνουν αποφάσεις για τη ζωή του. 

     Οι σύγχρονοι φεουδάρχες υποθηκεύουν το μέλλον του τάσσοντάς του λαγούς με πετραχείλια. Ασφάλεια, τάξη, δημοκρατία, οικονομική ανάπτυξη, και λεφτά. Πολλά λεφτά. Που δεν θα υπάρχουν κακοί παράνομοι να του τα κλέψουν, όπως δεν θα υπάρχουν κακοί τρομοκράτες να ανατινάσσονται στο μετρό.

    Κάπου κάπου καταλαβαίνει πως τα μέτρα που του επιβάλλουν δεν είναι ακριβώς προς συμφέρον του. Πως επηρεάζεται δυσμενώς από αυτά, ενώ οι αφέντες και οι βολεμένοι των καιρών του επωφελούνται άμεσα. Ιδιωτικοποιήσεις βασικών αγαθών, ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, μειώσεις κατώτατων μισθών, χαλαρότερη εργασιακή νομοθεσία.

    Με λεπτή, τρεμάμενη φωνούλα, πάει ψελλίσει "αυτό δεν είναι σ...", πριν προλάβει να το διακόψει γαβγίζοντας "ΣΚΑΣΕ" και κοπανόντας με λύσσα το δικαστικό σφυράκι του ο εκάστοτε νομοθέτης και εξουσιαστής. Ο πολίτης τότε μαζεύεται σαν σκιαγμένο κουνελάκι, και δεν ολοκληρώνει τη πρότασή του γιατί είναι "η πειθαρχία είναι αρετή". Εξάλλου, ο πολίτης ψηφίζει. Ζει σε δημοκρατία, άρα έχει τη δύναμη να αλλάξει το σύστημα εκλέγοντας άλλο κόμμα. Έτσι του είπαν στο σχολείο.

    Ο πολίτης, πριν πάει στη κάλπη, θα φροντίσει να ενημερωθεί καλά από τους δημοσιογράφους, τους αμερόληπτους κριτές της άρχουσας τάξης. Παρακολουθώντας τις βαθυστόχαστες συζητήσεις τους στα πανελς των καναλιών, των καναλιών που ελέγχονται από επιχειρηματίες με συγκεκριμένα συμφέροντα, διαφωτίζεται σωστά ως προς το τι θα ψηφίσει.

    Και έτσι, πηγαίνει στη κάλπη να αλλάξει τη κυβέρνηση. Να αλλάξει το σύστημα. Τώρα που θα εκλεγεί η τέως αξιωματική αντιπολίτευση θα διορθώσει ό,τι έκανε η μέχρι τώρα κυβέρνηση. Θα νοιαστεί για τον πολίτη. Θα συναρμολογήσει τα σπασμένα. Εξάλλου, αν δεν το κάνει θα βγουν οι αντίπαλοί της στις επόμενες εκλογές. Πώς θα μπορούσε λοιπόν, να μην νοιαστεί για τον πολίτη; 

    Νέα κυβέρνηση. Καινουρια πρόσωπα. Τα παλιά με δυο ρυτίδες παραπάνω ή αλλιώτικο μακιγιάζ, άρα είναι διαφορετικά. Ο πολίτης για άλλη μια φορά κοιτάζει με το νυσταγμένο, πεντάχαζο βλέμμα προς τα πολύ ψηλά -εκεί που κάθονται οι κύριοι νομοθέται. Η αποχάυνωση στα μάτια μετατρέπεται πάλι σε τρόμο και απορία όταν τους βλέπει να ψηφίζουν νέους νόμους, οι οποίοι δεν ακυρώνουν αλλά συμπληρώνουν τους προηγούμενους.

    -"Μα αφού υποτίθεται εσείς θα...."
    -"ΣΚΑΣΕ", γαβγίζει με λύσσα η ίδια φωνή με τη προηγούμενη φορά, βροντοκοπανώντας το δικαστικό σφυράκι. Γιατί, αν και τα πρόσωπα που βλέπει ο πολίτης στα επίσημα κλιμάκια της εξουσίας άλλαξαν, αυτά που βρίσκονται πίσω από αυτά παραμένουν ακριβώς τα ίδια. Οι σύμβουλοι της κυβέρνησης, οι οικονομικοί αναλυτές, οι μυστικές υπηρεσίες, οι ανώτατοι δικαστικοί, μα κυρίως οι τραπεζίτες, οι επενδυτές, οι κεφαλαιοκράτες. Αυτοί κρατούν το σφυράκι.

    "Θα ασκήσω το δημοκρατικό μου δικαίωμα να σας καταψηφίσω!!!", σκέφτεται ο πολίτης, και στις επόμενες εκλογές ψηφίζει εκ νέου την αξιωματική αντιπολίτευση, που ήταν κυβέρνηση τη προηγούμενη τετραετία και τώρα τάσσει εκ νέου λαγούς με πετραχείλια. 

     Φτου και απ'την αρχή.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

 

"Είναι άξιοι της μοίρας τους!!!1!1!" - Η ηθική διάσταση μιας πολιτικής θέσης

Συζητάς τη κατάσταση στην Ελλάδα με τρίτους. Η κουβέντα φέρνει τους άνεργους, τους μικρομεσαίους μαγαζάτορες που έπληξε η κρίση, και αυτούς που οσονούπω θα χάσουν το σπίτι τους για αστεία χρέη προς το δημόσιο και τις τράπεζες (τις οποίες αναδιάρθωσαν ήδη τρεις φορές με τους φόρους τους).

Αίφνης πετάγεται ο φιλελέμπουρας.

"Καλά να πάθουν! Ας ήταν πιο εργατικοί/παραγωγικοί/σπουδαγμένοι/έξυπνοι/προσεκτικοί να μην τα πάθαιναν αυτά!"

Δεν είναι σποτ απ'τα σκερτσακια. Οσοι συμμετεχουν τακτικα σε πολιτικοκοινωνικές συζητήσεις έχουν ακούσει πάμπολλες φορές παρόμοιες αμερικανοειδείς σαχλαμαρες.

Χρειάζεται πολύ μυαλό για να καταλάβει κάποιος ότι το πού θα καταλήξεις, ειδικά σε περίοδο κρίσης, είναι πιο πολύ θέμα τύχης παρά προσοχής/παραγωγικότητας/αποταμίευσης/ικανότητας και τα συναφή; Υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που και προσεκτικοί ήταν, και τα κουμάντα τους έκαναν, και παραγωγικοί ήταν, και ικανότητες είχαν, και έχασαν τα πάντα από χρηματιστηρικά σκαμπανεβάσματα, πολιτικές αναταραχές, φυσικές καταστροφές, ή από πιο πεζά πράγματα όπως προβλήματα υγείας ή καθαρή ατυχία.

Γνωστά βέβαια όλα αυτά όμως, και χιλιοειπωμένα στον ευρύτερο αριστερό χώρο. Μη μαλλιάζει η γλώσσα μας με τα ίδια και τα ίδια. Το μεγάλο πρόβλημα με αυτές τις θέσεις δεν είναι το ότι είναι εκτός πραγματικότητας. Δηλαδή, είναι και αυτό, αλλά όχι μόνο αυτό. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι άλλο.

Έστω ότι μας πετάνε σε ένα παράλληλο σύμπαν στο οποίο όσοι έχουν μείνει ταπί και απένταροι είναι οι απρόσεκτοι, οι μη-παραγωγικοί, οι βλαμμένοι, και αυτοί που δεν έκαναν οικονομίες. Τότε ξαφνικά θα γινόταν σωστό να μην έχεις να φας ή και σπίτι να μείνεις;

Και ένα παιδί ακόμα, εφόσον είναι εγκεφαλικά υγιές, αντιλαμβάνεται ότι τίποτα σωστό δεν υπάρχει στο να σου λείπουν ακόμα και τα βασικά, έστω και επειδή είσαι απρόσεκτος/βλαμμένος/όχι-αρκετά-παραγωγικός.

Εγκληματίας να 'σαι, στη φυλάκα σου παρέχεται αν μη τι άλλο ένα πιάτο φαι να φας και ένα κρεβάτι να κοιμηθείς. Υπάρχει κανένας που πιστεύει ότι οι απρόσεκτοι/βλαμμένοι/μη-παραγωγικοί αξίζουν χειρότερη αντιμετώπιση και από τους εγκληματίες; 

Είναι τεράστιο λάθος που προσπαθούμε να αντικρούσουμε τις σκουπιδοθέσεις των φασιστοφιλελέδων μόνο με πραγματιστικά επιχειρήματα. Όπως στη καθημερινή ζωή, έτσι και στη πολιτική δεν (πρέπει να) υπάρχουν μόνο φράγκα και συμφέροντα, αλλά επίσης ήθος και αντίληψη της δικαιοσύνης.

Σε σχέση με παλαιότερες εποχές, η ηθική επιχειρηματολογία στη πολιτική ανάλυση και η χρήση εννοιών όπως της Δικαιοσύνης, έχει ατονήσει. Αν κάποιος βάλει ένα debate μεταξύ σύγχρονου δεξιού και "αριστερού" (το big bang να τους κάνει), πιο πιθανό είναι να ακούσει οικονομικοφανείς αναλύσεις για έσοδα και δείκτες ανάπτυξης, παρά για ηθική και ανθρωπιά. Και αυτό ακόμα και σε ζητήματα που έχουν να κάνουν κυρίως με την ηθική.

Δείτε, ας πούμε, το προσφυγικό. Στις βορειοευρωπαϊκές χώρες, μεγάλο κομμάτι της επιχειρηματολογίας υπέρ των προσφύγων ήταν... η οικονομική ανάπτυξη που θα δουμε αν έχουμε μεγαλύτερο εργατικό δυναμικό εύκαιρο και τα οφέλη της μετανάστευσης στην οικονομία. Μα είμαστε με τα καλά μας; Αν δηλαδή δεν υπήρχαν οικονομικά οφέλη τι θα έπρεπε να κάνουμε; Να τους πετάξουμε στη θάλασσα;

Κάποια πράγματα είναι άσχετα με τα φράγκα και την οικονομική ανάπτυξη. Και οι καρκινικοί όγκοι αναπτύσσονται. Στο διάολο πια, με τον ξεφτιλισμένο αυτόν όρο -την "ανάπτυξη".

Κάποια πράγματα σχετίζονται πιότερο με την ηθική και την αντίληψή μας περί δικαίου και ορθού. 

Έστω ότι έρχεται κάποιος με μια 200σελιδη οικονομική ανάλυση, που αποδεικνύει τα οφέλη στην οικονομία από τη νομιμοποίηση της παιδικής πορνείας. Ότι το κράτος θα βγάλει πολλά δισεκατομμύρια έτσι. Ότι θα δημιουργηθούν χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας για τσατσάδες και καθαριστές στους οίκους ανοχής παιδιών. Μάλιστα, τεκμηριώνει "ορθολογικά" ότι κάτι τέτοιο δεν είναι κακό, με το αμίμητο επιχείρημα πως "τα παιδάκια τουλάχιστον δεν θα πεινάνε" και θα είναι "better off" σε σχέση με πριν.

Ο οικονομικός αναλυτής μας όμως δεν σταματάει εδώ. Αναλύει με πλήρη στοιχεία πόσα δισεκατομμύρια θα βγάλουν οι φαρμακευτικές πουλώντας υπνωτικά και ηρεμιστικά χάπια στα παιδάκια, ώστε να μην καταλαβαίνουν τι τους γίνεται και να μην έχουν ψυχικά τραύματα μετά. Αναφέρεται μάλιστα και στις θέσεις εργασίας γιατρών που θα δημιουργηθούν, για τη περίπτωση που κάποιος το παρακάνει και τραυματίσει κάποιο μικράκι.

Τι θα κάνατε; Δεν θα διώχνατε στη κυριολεξία κλωτσηδόν;

Και ένας ηλίθιος κατανοεί, πως δεν είναι όλα φράγκα και κέρδη. Ακόμα και αν ο περιορισμός του κοινωνικού κράτους ευνοεί την "οικονομική ανάπτυξη" και το "χρηματιστήριο", αν είναι να υπάρχουν άτομα χωρίς πρόσβαση σε κατοικία/υγεία/νερό/ρεύμα χωρίς να είναι αποδεδειγμένα τεμπέληδες, αυτή η ανάπτυξη είναι για τα σκουπίδια. Αρκετά με τις συναισθηματικά φορτισμένες λέξεις που σας λένε ξανά και ξανά ("ανάπτυξη", "πρόοδος", κ.α.) για να κάνουν το μαύρο άσπρο.

Σε ορισμένα ζητήματα υπεισέρχονται και ηθικές αντιλήψεις, καθώς και το συναίσθημα του Δικαίου -που μετά την ευφυία και τη χρήση γλώσσας είναι αυτό που πραγματικά μας διαχωρίζει από τα άλλα ζώα. Τέτοια ζητήματα μπορεί να είναι το προαναφερθέν ακραίο -της παιδικής πορνειας. Μπορεί να είναι το μεταναστευτικό/προσφυγικό. Μπορεί να είναι χίλια μύρια.

Σίγουρα όμως σε αυτά τα ζητήματα συγκαταλέγονται και τα περί κοινωνικών παροχών από το κράτος στους πολίτες -τουλάχιστον όσους δεν είναι αποδεδειγμένα τεμπέληδες (άλλο άμα κάποιου του βρίσκουν δουλειές και τις παρατάει ή πηγαίνει και αράζει).

Καλά θα κάνουμε, όταν πρόκειται για τέτοια θέματα, εκτός από το πραγματιστικό σκέλος να τονίζουμε και το ηθικό.

Κανένας δεν είναι "άξιος της μοίρας του" για επιλογές που δεν έκανε -π.χ. μια οικονομική ύφεση. Υπάρχουν χιλιάδες ταλαντούχοι και εργατικοί άνθρωποι που έχασαν τα πάντα για επιλογές τρίτων. Αυτό είναι το πραγματιστικό σκέλος που αντιτάσσουμε στο "είναι άξιοι της μοίρας τους".

Το ότι ούτε εγκληματίας όμως δεν αξίζει στα αλήθεια να πεθάνει από τη πείνα στο δρόμο... είναι η ουσία και η πεμπτουσία της Θέσης μας. Ακόμα και στην υποθετική περίπτωση που μόνο οι μη-αποδοτικοί/αμόρφωτοι/χαζοί/απρόσεκτοι/χωρίς-ιδιαίτερα-ταλέντα ξέμεναν ταπί και απένταροι, πάλι δεν θα άξιζαν τη μοίρα του άστεγου.

Αδιάφορο αν η παροχή κάποιων βασικών θα μείωνε τους δείκτες ανάπτυξης. Στα σκουπίδια και όλα τα λογικοφανή (και ουδέποτε ορθολογικά) επιχειρήματα των φιλελέμπουρων για το πόσο έφτασαν οι ανήμποροι μόνοι τους στα όρια της φτώχειας.


Δεν είναι μόνο θέμα οικονομίας και πραγματισμού. 

Είναι κυρίως θέμα ηθικής και ανθρωπιάς.

---------------------------------------------------------------



Πρόταση σε συντρόφους του ευρύτερου αριστερού χώρου:
να γυριστουν σκετσακια με σοβαρές συζητήσεις μεταξύ ατόμων διαφορων αποχρωσεων της αριστεράς, οπου πεταγεται μέσα απο εναν παρακειμενο σκουπιδοκαδο ή έναν υπόνομο (πιο απαιτητικο γυρισμα) ενας συντηρητικός ή ενας ανκαπ. Με μπλουζάκι που καθιστά σαφές τι είναι, λέει τις θέσεις των συντηρητικών ή των ανκαπ με το πιο καθυστερημένο ύφος εβερ. Μέσα από τον σκουπιδοκάδο (ή υπονομο) πάντα.

Αν θέλετε να το τερματισετε, μπορεί στο τέλος να κλεινετε με δυναμη το σκουπιδοκαδο μπαζοντας τον συντηρητοανκαπ ξανά μέσα, και να παίζει ο ύμνος της ΕΣΣΔ