Γράφτηκε με αφορμή αυτή την αστειότητα της "Α, μπα". Αυτή τη φορά της έγραψα ένα σχόλιο σε μια ανάρτησή της, που όμως απλά διέγραψε γιατί δεν υπήρχε τίποτα να αντιτάξει. Το παραθέτω, γραμμένο ξανά και λίγο εκτενέστερα, στη παρούσα ανάρτηση.
Η "Α, μπα" είναι ένα αρκετά ενδιαφέρον διαδικτυακό φαινόμενο, όχι επειδή έχει οτιδήποτε αξιόλογο να πει, αλλά ακριβώς επειδή ο λόγος της είναι κενότατος περιεχομένου, πλην όμως μαζεύει δεκάδες χιλιάδες views και σχόλια. Είναι φαινόμενο με την ίδια έννοια που είναι και ο Σεφερλής, που ενώ τα αστεία του είναι νηπιακά, καταφέρνει πάραυτα και έχει τεράστια απήχηση και φανατικό κοινό που χασκογελάει με αυτά σαν να μην υπάρχει αύριο.
Έχω δώσει διψήφιο αριθμό ευκαιριών στα άρθρα της "Α, μπα" μήπως και πειστώ ότι αξίζει την απήχησή της, αλλά κάθε φορά πέφτω σε ένα κακογραμμένο συνάθροισμα πνευματικών εμεσμάτων υποεπιπέδου σουπερ-κατερίνα και κάτω. Λυπάμαι που το λέω, αλλά λυπάμαι ακόμα περισσότερο που ισχύει. Και είναι πραγματικά θλιβερό το πόσοι (ή μάλλον... πόσες) τη διαβάζουν μετά μανίας. Μοιράζεται το ίδιο αναγνωστικό κοινό με τη Χρυσιηδα Δημουλίδου προφανώς...
///////////////////////////////////////////////////////////////
Αν και όσοι κατακρίνουν τις γυναίκες που έχουν πολλούς παρτνερς έχουν καθαρά πατριαρχικούς κάλους στον εγκέφαλο, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε και ένα γεγονός που ισχύει και για τα δυο φύλα: το να έχεις πολλούς παρτνερς δεν είναι ένδειξη σοβαρότητας.
Το ποια δικαιώματά σου αξιοποιείς δείχνουν και πέντε-δέκα πράγματα για το ποιος είσαι. Παράδειγμα: είναι δικαίωμά σου να κάνεις μπάνιο κάθε μέρα, και είναι δικαίωμά σου να μπανιαρίζεσαι ανά έξι μήνες. Σώμα σου είναι, ό,τι θες το κάνεις. Όλα καλά μέχρι εδώ και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία επ'αυτού.
Το να επιλέξεις όμως να μπανιαρίζεσαι ανά έξι μήνες, κάτι δείχνει για σένα και το ποιον σου. Ότι είσαι βρωμύλος, ότι δεν έχεις αίσθηση της υγιεινής, ότι δεν νοιάζεσαι για τους γύρω σου, κ.α. Κάτι δείχνει για το ποιος είσαι το να προτιμήσεις το δικαίωμα του μπανιαρίσματος ανά έξι μήνες αντί του δικαιώματος στο καθημερινό μπάνιο, και αυτός που μπανιαρίζεται σπανιότατα δεν γίνεται να χαίρει της ίδιας υπόληψης με κάποιον που μπανιαρίζεται τακτικά.
Το ίδιο ακριβώς όμως ισχύει και για τις σεξουαλικές σου ελευθερίες. Είναι δικαίωμά σου να πηγαίνεις με μετρημένα άτομα, και είναι δικαίωμά σου να πας με τριψήφιο αριθμό παρτνερς. Το να επιλέξεις όμως το δεύτερο αντί του πρώτου, δείχνει και πέντε-δέκα πράγματα για σένα. Ότι είσαι ανίκανος να αγαπήσεις, ότι ψάχνεις αυτοεπιβεβαίωση, ότι είσαι ανάξιος εμπιστοσύνης, ότι είσαι ασόβαρος, κ.α.
Υπάρχει κανένας που θεωρεί σοβαρό άτομο έναν τριαντάρη με δέκα πρώην και πενήντα one-night-stands; Ποιο θα ήταν το πρώτο πράγμα που θα σκεφτόσασταν για έναν τέτοιο; Δεν θα λέγατε "γύρευε τι μαλάκας είναι αυτός" και "πόσο αναίσθητος και ανίκανος να αγαπήσει μπορει να είναι"; Θα σας χαροποιούσε αν η καλύτερή σας φίλη ή η αδερφή σας έκανε σχέση με ένα τέτοιο άτομο;
Ε, τα ίδια ισχύουν και για τις γυναίκες που έχουν πολλούς παρτνερς.
Είναι δικαίωμά σου να πας με πενήντα άτομα, αλλά αν ασκήσεις αυτό σου το δικαίωμα μην περιμένεις να σε λογαριάσουμε υπόψιν σαν σοβαρό άνθρωπο.
Το ποιον ενός ανθρώπου αντικατοπτρίζεται στα δικαιώματα που χρησιμοποιεί. Δικαίωμα είναι και να περπατάς στο δρόμο χορεύοντας σούστα. Οκ, άσκησέ το αν θες, αλλά μην περιμένεις να μην σε θεωρήσουμε ψυχιατρικό ασθενή. Αρκετά με αυτή τη καραμέλα που ποτέ δεν λιώνει -"δικαίωμά του" και "δικαίωμά της".
