Λαός καρπαζοεισπρακτόρων.

Είχα πει πως θα κόψω κάθε ενημέρωση και τοποθέτηση περί Ελληνικής πολιτικής, αν μετά την ελεεινότατη τετραετία 19-23 ξανάβγαινε η ΝΔ. Το εννούσα. 

Παραθέτω το παρακάτω ποστ που έκανα στο fb για το εκλογικό αποτέλεσμα, για αρχειακούς λόγους.

-------------------------------------------------------------

    Ληστές των κρατικών ταμείων. Τσιράκια των Αμερικανοευρωπαίων. Εγγόνια μαυραγοριτών της κατοχής και ταγματασφαλιτών. Δισέγγονα τουρκοκοτσαμπάσηδων. Εφοπλιστάδες. Επενδυτάδες.

 

    Συνήθιζα να λέω πως η Ελλάδα δεν είναι τσιφλίκι τους, και πως η κυριαρχία τους είναι μεν κάτι μακροχρόνιο, αλλά όχι μόνιμο. Θα έρθει ο καιρός, πίστευα, που ο Έλληνας θα γραπώσει τη κατάσταση στα χέρια του και θα τους στείλει στον αγύριστο.

 

    Όχι πια.

 

    Η Ελλάδα όχι μόνο είναι τσιφλίκι αυτών των παράσιτων, αλλά ο Έλληνας τους αποδέχεται πλήρως σαν τσιφλικάδες.

 

    Αυτή είναι η μόνη αλήθεια και άλλη δεν υπάρχει. Τα υπόλοιπα είναι αριστερίστικοι ρομαντισμοί, που άλλοι πιστεύουν από μαρξιστική ιδεοληψία, και άλλοι καταλήξαμε να τα πιστεύουμε στον απόηχο του ΟΧΙ. Του ΟΧΙ που βγήκε με τα μπούνια, παρά τις κλειστές τράπεζες, παρά την τρομολαγνεία των βοθροκάναλων, παρά τις συνθήκες εκείνων των μηνών. Και πιστέψαμε κάποιοι ρομαντικοί ότι υπάρχει ίχνος επαναστατισμού στη ψυχοσύνθεση του τσιφτετέλληνα.

 

    Η πραγματικότητα είναι πως ο τσιφτετέλληνας ξέρει μονάχα να σκύβει το κεφαλάκι για να τον καρπαζώσει ευκολότερα ο αφέντης. Τεκμηριώνεται και ιστορικά (πώς αλλιώς βάστηξε 400 χρόνια η τουρκοκρατία;), αλλά και από την τελευταία δεκαπενταετία.

 

    Σε οποιαδήποτε χώρα και να είχε δει ο λαός τέτοια μείωση του βιωτικού του επιπέδου σε τόσο μικρό διάστημα, θα είχε ξεσπάσει εμφύλιος. Έτσι φοβόντουσαν και τα παράσιτα στην Ελλάδα, και για αυτό έκλειναν δρόμους το 2010 για να κάνουν τα κομάντα ρεαλιστικές ασκήσεις καταστολής πλήθους σε περιβάλλον πόλης. Πεταμένα λιοφτά αυτές οι ασκήσεις, αφού ο Έλληνας είναι Καρπαζοεισπράκτορας.

 

    Το ΟΧΙ ήταν μια παραφωνία. Πιο πολύ ήταν οι απολιτίκ που θύμωσαν επειδή στερήθηκαν τις διακοπούλες τους, παρά ένας ηρωικός λαός με αίσθημα αξιοπρέπειας, που ήταν πίσω από το ΟΧΙ.

 

    Η φύση του Έλληνα, είναι να λέει ΝΑΙ.

 

    Ακόμα και η περήφανη ανταρτουριά που νοσταλγούμε οι αριστεροί, ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, ΕΠΟΝ, ΔΣΕ πιο μετά, κ.α., ήταν μειοψηφίες στην εποχή τους. Και ναι μεν είχαν άφθονη ηθική υποστήριξη, λίγοι όμως ήταν αυτοί που πιάσαν όντως τουφέκι στα χέρια τους. Και αυτό παρά τις αγριότατες συνθήκες εκείνης της εποχής -με τους ναζί, τους ταγματασφαλίτες, τους μαυραγορίτες, τη Λευκή Τρομοκρατία, και από πάνω τη πείνα.

 

    Δεν είμαστε επαναστατικός λαός. Ο τραχηλός μας υπομένει ζυγό. Και για αυτό αποδεχόμαστε πλήρως ως τσιφλικάδες μας τα προαναφερθέντα Λαμόγια.

 

    40% απείχαν, άρα αποδέχονται όποιον βγει όποιος και αν είναι αυτός.

     

    Και από το 60% που ψήφισαν, οι μισοί το έριξαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. 

 

    Σύνολο: 7/10 Έλληνες αποδέχονται τους προαναφερθέντες ως τσιφλικάδες τους.

 

    Η Ελλάδα είναι όντως τσιφλίκι τους, και δεν είναι κάτι προσωρινό.

 

    Έχω κάνει unfollow σχεδόν σε όλες τις σελίδες και τα άτομα που ποστάρουν πολιτικά εφόσον δεν τα γνωρίζω προσωπικώς. Δεν αντέχω να διαβάζω τα χάλια μας, τα οποία δεν έχουμε καμία πρόθεση να αλλάξουμε. Δυο εβδομάδες τώρα που δεν παρακολουθώ τα πολιτικά μας, νιώθω αρκετά καλύτερα ψυχολογικά, οπότε κόβω οριστικά την περί Ελλάδος ενημέρωση, ειμή της πολύ επιγραμματικής.

 

    Τα πολιτικοκοινωνικά μας θα τα παρακολουθήσω ξανά αν και όταν ο Έλληνας αποφασίσει να πάρει τη κατάσταση στα χέρια του.

 

    Στεναχωριέμαι για όσους μη-καρπαζοεισπράκτορες και εγκεφαλικά υγιείς έχουν την ατυχία να ζουν στον γιδότοπο, και φυσικότατα θα βοηθήσω με όλες μου τις δυνάμεις όποιον θέλει να έρθει Σουηδία. Μη διστάσετε να μου απευθυνθείτε όσοι πάρετε τέτοια απόφαση.

 

    Κατά τ'άλλα, όσοι έχετε πολιτικά προφιλς, νιώστε ελεύθεροι να με βγάλετε από φιλο, αφού ούτε θα σας διαβάζω πλέον, αλλά ούτε και θα τοποθετούμαι και ιδιαίτερα μετά τις εκλογές.

 

    Να είστε πάντα καλά, και μακάρι κάποτε να αλλάξει η κατάσταση.

 ----------------------------------------------------

    Κλεινω με ενα addendum στο προηγουμενο ποστ -μια ανάμνηση από τη πρώτη μου δουλειά, σε ένα μικρομάγαζο-αποθήκη στην Ανω Γλυφαδα.

 

    Το μαγαζί το είχε ένας στερεοτυπικός τσιφτετέλληνας εργοδότης. Αγενέστατος,  Ηλίθιος, ανυπόφορος στη συμπεριφορά, απαιτούσε να καθόμαστε 1-2 εξτρα ώρες απλήρωτοι κάθε μέρα και έβγαινε έξω από τα ρούχα του αν τυχόν αργούσαμε δέκα λεπτά το πρωί, και από πάνω προγούλιας κουραδομπαλάς. Το μόνο θετικό με τη παρτούλα του, το γέλιο που ρίχναμε όταν τσακωνόταν με τον πατέρα του, που γκαρίζαν ο ένας στον άλλον ακόμα και μπροστά στους πελάτες τους χωρίς να καταλαβαίνουν καν ότι γίνονται ξεφτίλι πανξέφτιλο.

 

    Ήταν η πρώτη μου δουλειά και ήμουν εργασιακός ψάρακας οπότε τα ανεχόμουν. 

 

    Κάτι 30-40αρηδες που δούλευαν εκεί όμως, ανέχονταν επίσης τα πάντα 

αδιαμαρτύρητα και χωρίς να λένε ποτέ "όχι". Το "όχι" τους ήταν άγνωστη λέξη, παρά την ηλικία τους, παρά τα χρόνια προϋπηρεσίας τους, παρά το ότι μπορούσαν να αναζητήσουν δουλειά αλλού ή και να πάνε στο εξωτερικό.

 

    Αναλαμβάναμε μεταξύ άλλων εξωτερικές δουλειές σε χώρο πελατών (π.χ. εγκαταστάσεις κεραιών), κ.α. Το 90% αυτών των δουλειών το αναλάμβανε ένας φουκαράς, ο οποίος όχι μόνο δούλευε κάθε μέρα τις καθιερωμένες απλήρωτες υπερωρίες, αλλά συχνά καθόταν πολύ περισσότερο. Είχαν υπάρξει φορές που έπιανε πόστο οχτώ το πρωί και γυρνούσε σπίτι του στις δέκα ή στις έντεκα το βράδυ.

 

    Ο τύπος έβλεπε τα παιδιά του μόνο τα Σαββατοκύριακα χωρίς να είναι χωρισμένος, απλά και μόνο από τις πολλές υπερωρίες που βάραγε.

 

    Και δεν έπαιρνε τίποτα τρελά λεφτά. Μετά από δέκα χρόνια προϋπηρεσίας και με τόσες ώρες δουλειάς, έβλεπε στον λογαριασμό του στο τέλος του μήνα ένα ταπεινό και ψωραλέο 1100αρι -λεφτά που ακόμα και για 8ωρο θα ήταν λίγα δεδομένης της προϋπηρεσίας του.

 

    Κάποια στιγμή, σε μια από τις εγκαταστάσεις που με πήρε μαζί, ήθελα να δω πώς αντιλαμβάνεται την όλη κατάσταση.

 

    Κάτι μας είχε πει ο αφεντικός για ένα νέο αυτοκίνητο που σκόπευε να πάρει, και το θεώρησα καλή αφορμή να probάρω την ταξική του ευσυνειδησία.

 

    -"Μας έχει και βαράμε απλήρωτες υπερωρίες και με αυτά που του μένουν παίρνει νέα αυτοκίνητα", του κάνω.

 

    -"Μαγκιά του"

Πόσων αιώνων είναι αυτή η μελωδία;

 Μεταμεσονύκτιο ποστ υπό την επήρεια Ιάκωβου Δανιέλου. 

Πριν όχι και τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, ανακάλυψα πως ένα δημοτικό της ορεινής Πελοποννήσου έχει μελωδία παραπλήσια με ένα Αλβανίτικο τραγούδι και οι στίχοι ήταν σχεδόν ίδιοι με ενός παραδοσιακού θρακιώτικου. 

Να τα μας τώρα που βρήκα ένα Σουηδικό δημοτικό που έχει ίδια μελωδία με ένα Γερμανικό δημοτικό (σε ηλεκτρονική διασκευή, τέλος πάντων). 

Καλή ώρα σαν το νταραίικο, είναι και αυτό από τις αγαπημένες μου μελωδίες εβερ. Να είναι καλά η Fantasy Choir και η εκτέλεση που είχε κάνει πριν κάτι χρόνια και το ανακάλυψα μέσω αυτής. Θα την ανέβαζα και αυτή, αλλά για να μην την έχουν ανεβάσει οι ίδιοι μάλλον δεν γουστέρνουνε και πολύ. 

Guess what: το Hoher Nord των Elster Silberflug, που συχνά πυκνά διασκευάζουν Γερμανικά δημοτικά, πατάει στην ίδια μελωδική γραμμή (από το 1:40 και μετά)

Τινος είναι η μελωδία ρε παιδιά; Και από πότε τραγουδιέται;

Αγαπάω τη Σουηδική βερσιον λίγο παραπάνω, οπότε ας το πούμε σβενσκτ. 

 

 

 

 

 

 

Από τον Ντάρα στη Θράκη (ή αντίστροφα)

Ακολουθεί μεταμεσονύκτιο ποστ με μακροπερίοδο λόγο. 

 

Δεν είναι απαραίτητο να συμφωνήσετε στο ότι είναι από τα ωραιότερα Ελληνικά τραγούδια. Αρκεί που είναι.

Σε παλαιοκοπίτικη ερμηνεία χωρικών της Αρκαδίας, περίπου έτσι ακούγονταν τα δημοτικά σε Μοριά και Ρούμελη (αν και με μπολικη διαφοροποίηση) για κάπου έναν αιώνα. Από τα μισα του 1800, που το κλαρίνο αντικατέστησε τη φλογέρα του βοσκού και τους ζουρνάδες, και μέχρι την επικράτηση του σκυλέ/τσιγγανέ νεοδημοτικού που έχουμε σήμερα στα πανηγύρια. Πονεμένη ιστορία... Αλλά άσχετη με το παρόν ποστ.

Πώς προέκυψε αυτό το τραγούδι; 

Πουθενά δεν υπάρχει παρθενογέννεση, και ειδικά στη δημοτική μουσική. Η δημοτική μουσική μου θυμίζει λίγο το open source λογισμικό: κάποιος γράφει μια αρχική εκδοχή, και μια συλλογικότητα χιλιάδων άλλων δημιουργών το αναπροσαρμόζει και το βελτιώνει σε βαθμό που γίνεται αγνώριστο. Με τη διαφορά βέβαια πως στο open source λογισμικό συνήθως (συχνά τέλος πάντων) ξέρουμε ποιος είχε την αρχική ιδέα, ενώ στο δημοτικό τραγούδι τα ονόματα χάνονται στα βάθη των δεκαετιών ή των αιώνων. 

Η μελωδία του εν λόγω μου ήταν αρκετά οικεία όταν το άκουσα. 

Μου πήρε κάμποση ώρα να κάνω το κλικ. 

Το τραγούδι πατάει στην ίδια μελωδία με το ρκ κρκ αργαλjινë: 

Αμφότερα τραγουδήθηκαν στον Μοριά. Γενικά, οι ενδείξεις συγκλινουν στο ότι η μελωδία προήλθε από την Αρβανίτικη version: 

1. Τυπικά, τα Ελληνικά τραγούδια ήταν γραμμένα σε ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο. Η μελωδία εδώ πολύ δύσκολα πηγαίνει με ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο. 

2. Ο Νταρας, οπου τραγουδήθηκε η Ελληνική βερσιον, ήταν ανάμειχτο χωριό Ελληνόφωνων και Αλβανόφωνων, οπότε μπορεί οι δεύτεροι να "πέρασαν" τη μελωδία στους πρώτους. 

Από την άλλη, άλλες εκδοχές του ρκ κρκ αργαλιν, έχουν αρκετά έως τελείως διαφορετική μελωδία: 

Ποιος πρωτοτραγούδησε σε αυτή τη μελωδία; Γραικος για Αρμπερόρης; 

Μικρή σημασία έχει. Αυτά τα σκεπάζει ο χρόνος. 

Εξάλλου, μετά από τόση ανέμειξη με Έλληνες και τόση συμμετοχή σε πολέμους υπέρ της Ελλάδας, οι Αρβανίτες αποτελούν κεφάλαιο της Ελληνικής ιστορίας και παράδοσης άσχετα από την απώτερη Αλβανική καταγωγή τους.

Τα λόγια όμως.. 

Τα λόγια είναι σχεδόν ακριβώς ίδια με ενός θρακιωτικου τραγουδιού, που να ναι καλά ο γουγλης που το βρήκα. 

 Τι φάση, ωρε λεβέντες; Τι δουλειά έχουν τα λόγια ενός θρακιώτικου τραγουδιού στην ορεινή Πελοπόννησο; Ποιος τα μετέφερε εκεί; 

Ή μήπως συνέβη το αντίστροφο; Κάποιος Μωραϊτης (ίσως και Νταραίος!) να κατέληξε στη Θράκη, και εκεί να υιοθετήθηκε το τραγούδι του από τους ντόπιους με δική τους μελωδία; 

Ας ασχοληθούν οι λαογράφοι με αυτά.