Περί ομοφυλοφιλίας

Update 2018: Δημοσίευσα ένα απείρως καλύτερο και συνοπτικότερο άρθρο για τους gay εδώ. Θα το εκτιμούσε κάθε κουνιστρίκουλας, έστω και αν σε κάποια σημεία φαίνεται να τον προσβάλει. 

-----------------------------------------------------
Πρόσφατα επανήλθε στο προσκήνιο το θέμα του κατά πόσον η ομοφυλοφιλία είναι φυσιολογική και του αν οι γάμοι μεταξύ ομοφυλοφίλων είναι θεμιτοί και αποδεκτοί από την εκκλησία. Αφορμή για τις συζητήσεις που γίνονται τις τελευταίες μέρες επ'αυτών των θεμάτων αποτέλεσαν τα tweets του βουλευτή Αχαΐας Ν. Νικολόπουλου περί "Ευρώπης των εθνών που έγινε Ευρώπη των π....αριών" επειδή ο πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου "τόλμησε" να αρραβωνιαστεί τον αγαπημένο του.

Υπό άλλες συνθήκες αυτού του είδους οι απόψεις θα ήταν απλώς ανάξιες σχολιασμού, και οι υποστηρικτές τους δεν θα ήταν παρά μόνο ηλικιωμένοι που αντιπαθούν τους ομοφυλόφιλους επειδή στην εποχή που μεγάλωσαν η ομοφυλοφιλία ούτως ή άλλως ήταν κάτι το μη-αποδεκτό. Είναι γνωστό, άλλωστε, το τι περνούσαν οι ομοφυλόφιλοι μέχρι πριν μερικές δεκαετίες αν μαθευόταν η ιδιότητά τους -ιδίως αν ζούσαν στην επαρχία. Οι άνθρωποι που μεγάλωσαν εκείνα τα χρόνια είναι λογικό να έχουν ομοφοβικές αντιλήψεις.

Όμως οι θέσεις που εκφράζονται επ'αυτών των θεμάτων από άτομα σαν τον Νικολόπουλο είναι αποδεκτές και από μεγάλο μέρος της νεολαίας. Ως εκ τούτου, δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν σαν περιθωριακές απόψεις που θα πεθάνουν μαζί με τη γενιά που τις υποστηρίζει, όπως συνέβη κατά τη διάρκεια της ιστορίας με τόσες και τόσες αντιλήψεις. Όλα δείχνουν ότι οι απόψεις που εκφράζονται από τους θιασώτες της "αρρενωπότητας" -οι περισσότεροι εκ των οποίων για κάποιο λόγο φέρνουν πιο πολύ σε γυναίκες παρά σε άντρες- θα επικρατούν για πολλά χρόνια ακόμα.

Καταρχάς να ξεκαθαρίσω ότι δεν συγκαταλέγομαι σε αυτούς που μπορούν να υπομείνουν το θέαμα δύο αντρών να φιλιούνται. Θεωρώ την ομοφυλοφιλία ακαλαίσθητη και, άσχετα από το αν κάποιοι διαφωνούν, αυτό είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός. Κανένας δεν μπορεί να με αναγκάσει να αλλάξω τις αντιλήψεις μου στο θέμα του ωραίου, όπως κανένας δεν μπορεί να αναγκάσει κάποιον να αλλάξει τις προτιμήσεις του στο φαγητό.

Είναι όμως αναφαίρετο δικαίωμα των ομοφυλοφίλων να συζούν και να παντρεύονται -όπως είναι δικαίωμά τους να φιλιούνται στις καφετέριες, ασχέτως του αν το βρίσκουμε αηδιαστικό. Όσοι διαφωνούν με αυτό το δικαίωμα είτε επικαλούνται την αγία γραφή, είτε στηρίζουν τις "απόψεις" (η βλακεία δεν είναι άποψη) τους στο ότι η ομοφυλοφιλία είναι αφύσικη. Αυτή είναι η κύρια

ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ-ΠΑΡΩΔΙΑ

Αύριο θα κληθούμε να συμμετάσχουμε στις πιο γελοίες εκλογές, μετά τις δημοτικές. Αυτές δεν είναι άλλες από τις φοιτητικές... Για πολλούς από εμάς είναι οι πρώτες εκλογές στις οποίες θα έχουμε τη δυνατότητα να συμμετάσχουμε, καθώς μέχρι πρότινος δεν είχαμε το δικαίωμα ψήφου.

Πέρα από την απερίγραπτη γραφικότητα των κομματικών παρατάξεων (και σε πόσες χώρες οι εκπρόσωποι των φοιτητών υποστηρίζονται από κόμματα;), η όλη διαδικασία εκτός από γελοία, είναι και επιζήμια: αποτελεί ένα είδος "εξάσκησης" στη συμμετοχή σε ένα κράτος του οποίου οι κυβερνήσεις στηρίζονται σε πελατειακές σχέσεις.

Αν θες να έχεις πρόσβαση σε δωρεάν σημειώσεις και βοηθήματα πρέπει να υποστηρίξεις συγκεκριμένες παρατάξεις και πρόσωπα. Έτσι, όσοι υποστηρίζουν αυτούς που θα τους δώσουν βοήθεια για τις εξεταστικές ώστε να τους κάνουν επίσημους εκπροσώπους των φοιτητών, παίρνουν σημειώσεις, ενώ όσοι "τολμούν" να ψηφίσουν κάτι άλλο ή να απέχουν... πρέπει να βασιστούν στις δικές τους.

Είναι η ίδια λογική που μας έφερε στο σημείο που είμαστε σαν χώρα σήμερα -η πελατειακή. Υποστήριξέ με, και θα σε διευκολύνω. Σήμερα με σημειώσεις για να περάσεις εύκολα, αύριο με θέση στο δημόσιο ώστε να τρως τους φόρους των παραγωγικών εργαζομένων, "δουλεύοντας" χαλαρά.

Αντί να κοιτάξουμε να αποβάλλουμε αυτές τις λογικές. εξακολουθούμε να τις ενθαρρύνουμε, διερωτώμενοι ταυτόχρονα περί της σημερινής μας κατάστασης... Άλλωστε, τα προβλήματα που καλούνται οι παρατάξεις να λύσουν, είναι αυτά που δημιούργησαν τα κόμματα με τη πελατειακή λογική.

Στο άλλο άκρο έχουμε τους διάφορους "συνειδητοποιημένους", που αντί να ασχολούνται με τα προβλήματα των φοιτητών, απλώς θάβουν τις αντίπαλες παρατάξεις, χωρίς να προτείνουν κάτι συγκεκριμένο, παρά μόνο αοριστολογίες.

Όσο δεν θάβουν τις αντίπαλες παρατάξεις, ασχολούνται με το τι γίνεται σε άκυρα κρατίδια της κεντρικής Αφρικής και της μέσης ανατολής. Λες και έχουν καμία σχέση αυτά με τα προβλήματα των σχολών ή τους απαγορεύουμε να ασχοληθούν ως άτομα, μέλη ενός κόμματος ή κάποιας οργάνωσης, και μπορούν να τα λύσουν μόνο μέσα από τις παρατάξεις που είναι, υποτίθεται, για τα δικά μας προβλήματα...

Πέραν αυτών όμως, η όλη διαδικασία είναι ανούσια. Δύο λόγοι.

1. Δεν έχουμε συγκεκριμένο κριτήριο.
Δεν θέλει πολλή ανάλυση, θαρρώ... Με ποιο κριτήριο ψηφίζεις κάποιον; Με το πόσο πολύ τον συμπαθείς; Ή με το κόμμα από το οποίο στηρίζεται η παράταξή του; Τα προβλήματα των φοιτητών και η επίλυσή τους, δεν έχουν να κάνουν με τα κόμματα, αλλά με τις απαιτήσεις των ίδιων των φοιτητών ασχέτως πολιτικών πεποιθήσεων.

2. Τίποτα δεν εξαρτάται από τους εκπροσώπους.
Τα πάντα εξαρτώνται, αφενός από την οικονομική κατάσταση της χώρας και επομένως από την κυβέρνηση, και αφετέρου από τη θέληση των φοιτητών σε συλλογικό επίπεδο. Οι εκπρόσωποι υπάρχουν τυπικά. Τα κριτήρια για το ποιοι θα είναι, θα έπρεπε να έχουν να κάνουν με την ικανότητά τους στο λόγο και τη πειθώ, αλλά και πάλι αυτά παίζουν μικρό ρόλο.

Τέλος, οι εκλογές-παρωδία που κάνουμε στις σχολές, μας κάνουν να τα περιμένουμε όλα από τις παρατάξεις. Σίγουρα παίζουν ρόλο οι θέσεις τους και οι ιδέες τους, καθώς από αυτές εξαρτώνται οι όποιες αποφάσεις θα πάρουν. Σίγουρα μπορεί να πετύχουν κάποια πράγματα και οι εκπρόσωποι. Όμως εμείς είμαστε αυτοί που έχουν θα λύσουν τα προβλήματα, και ενδεχομένως να μην λύνονται αν δεν δράσουμε συλλογικά (όσο αριστερό και αν ακούγεται αυτό).

Οι αλλαγές δεν θα έρθουν από παραταξούλες με αρχικά αλλά από εμάς.

ΥΓ: Οι παραπάνω απόψεις είναι καθαρά προσωπικές. Αν κάποιος είναι τόσο κατσικοπρόβατο που σκέφτεται να μου κόψει τη καλημέρα επειδή τα άνωθεν θίγουν και τη δική του παράταξη τότε δεν θέλω εγώ να του μιλάω. Αυτά είναι πράγματα που πρέπει να αναγνωρίσουμε και δεν φταίω εγώ αν έχουν έτσι.

ΠΟΥΤΣΑ ΚΑΙ ΞΥΛΟ ΣΤΟΥΣ WANNABE ΠΟΤΕΣ

Από τις πιο σπαστικές κατηγορίες ανθρώπων. Όλοι οι κλαρινογαμπροί την έχουνε δει heavy-drinkers επειδή πίνουν 10 μπύρες παραπάνω και μας πρήζουν τα αρχίδια με τα "ρεκορ" τους. Η πλάκα είναι ότι οι πιο πολλοί από αυτούς λένε ψέματα για το πόσο πίνουν, τέτοια όμως ώστε να νομίζουν οι γύρω τους ότι πίνουν πολύ. Σε αντίθεση με τους όντως σκληροπυρηνικούς μπεκρήδες που λένε ότι πίνουν λίγο...

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι, φλωράκια. Δεν είστε heavy-drinkers. Δεν πίνετε τα ξύδια που πίνουν όσοι είναι όντως γερά ποτήρια. Αν πίνατε όσο αυτοί, θα λιποθυμούσατε. Είστε για τα μπάζα. Το να πιεις 1 μπουκάλι ουίσκι (ουάου...) δεν είναι 'ρεκόρ". Ρεκόρ είναι όταν πιεις 2μιση-3 μπουκάλια σε μια νύχτα χωρίς να λιποθυμήσεις, αλλά και πάλι δεν είναι ρεκόρ για το οποίο στέκει να περηφανεύεσαι.

Αυτό γιατί το να πίνεις πολύ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΑΓΚΙΑ. Είναι βλακεία. Χαζεύεις πιο πολύ. Εσείς που είστε ούτως ή άλλως μπαζοβλακες, θα γίνετε τελείως καθυστερημένοι αν το ρίξετε στ'αλήθεια στο ποτό. Πανηλίθια, ανώριμα, ευρύπρωκτα, χαζοχαρούμενα παιδάκια που σας είπε μια χαζογκόμενα ότι πίνετε πολύ επειδή γίνεται σκόνη με 2 μπύρες και εσείς αντέχετε περισσότερες, και νομίζετε ότι είστε "σκληροί"...

Αν κάποιος σας πει, περήφανος, για το "ρεκόρ" του, πετάχτε τον απ'το παράθυρο. Αν είστε outdoors, βρείτε ένα παράθυρο σε ψηλό όροφο και ανεβείτε για να τον πετάξετε από εκεί. Ή βρείτε ένα αιχμηρό αντικείμενο και μπήχτε τό του στο συκώτι να του το αχρηστεύσετε να μη μπορεί να πιει ξύδια μετά.

ΠΟΥΤΣΑ ΚΑΙ ΞΥΛΟ ΣΤΟΥΣ WANNABE ΠΟΤΕΣ

Περί της σύγχρονης "θορυβώδους" μουσικής

Όσοι με ξέρουν, ξέρουν ότι δεν τρελαίνομαι για την σημερινή μουσική. Η πλειοψηφία των ακουσμάτων μου είναι 30ετιας τουλάχιστον και δεν γουστάρω καθόλου τους ατάλαντους που βγαίνουν σήμερα στη τηλεόραση παρουσιαζόμενοι ως καλλιτέχνες. Πιστεύω ότι μεγάλο μέρος των σημερινών mainstream τραγουδιστών δεν τραγουδάει καν, αλλά απαγγέλλει ή απλώς πιθηκίζει -και αυτό δεν είναι άποψη, αλλά παρατήρηση, και όποιος δεν το βλέπει εθελοτυφλεί ή δεν έχει ιδέα από μουσική. Πιστεύω, επίσης, ότι τα σημερινά hitάκια είναι για τα μπάζα. Τα hits όμως. Όχι γενικότερα η "σημερινή μουσική".

Ακούμε συνέχεια διάφορους "ειδικούς" να λένε ότι "η σημερινή μουσική είναι για γέλια" ή ότι "τα ακούσματα των νέων είναι θορυβώδη". Μερικοί μάλιστα φτάνουν στο σημείο να λένε ότι η σημερινή μουσική... δεν είναι καν μουσική! Αληθεύει, βέβαια, το ότι σημαντικό μέρος της μοντέρνας μουσικής είναι θορυβώδες ή απλοϊκό (όπως θέλετε πείτε το) από άποψη μελωδίας. Ο καθένας μπορεί να φέρει χιλιάδες παραδείγματα απλοϊκών -και ενίοτε ανυπόφορων- τραγουδιών που βγήκαν πρόσφατα.

Ωστόσο, η άποψη που θέλει την "σημερινή μουσική" να είναι "θορυβώδης" και "αμέλωδη", είναι γελοία. Όσο τραγικοί είναι αυτοί που χλευάζουν τις "παλιατζούρες" και ακούνε μουσική με κριτήριο το πόσο εμπορική και καινούρια είναι, τόσο άσχετοι και γενικόλογοι είναι συνήθως αυτοί που θέλουν τη σημερινή μουσική να είναι θορυβώδης.

"Αυτά που ακούει σήμερα ο κόσμος δεν είναι μουσική","οι σημερινοί καλλιτέχνες είναι ατάλαντοι", "αυτά που ακούνε οι νέοι είναι σκέτος θόρυβος"... Αυτές οι απόψεις από ποιους εκφράζονται κατά κόρον; Εκφράζονται από τους πατεράδες των νέων που ακούνε σκουπίδια. Από άτομα που ακούνε παλαιότερα είδη μουσικής. Ακόμα και από τους παππούδες στο καφενείο, που έχουν σχηματίσει την άποψή τους κρίνοντας από αυτά που έχουν ακούσει να παίζουν σε αυτοκίνητα περαστικών

Such blog

such blog! so name! very articles! wow