Συζητούσαν τις προάλλες δυο μητέρες στο λεωφορείο για τις ικανότητες και τα όνειρα των παιδιών τους -με τις συνήθεις μητρικές υπερβολές όταν πρόκειται για τέτοιου είδους θέματα. Περιέργως, και τα δύο παιδιά θέλαν όταν μεγαλώσουν να γίνουν γιατροί. Πρωτότυπο όνειρο... Όσο πρωτότυπη και η επιλογή των σχολών της νομικής και της ιατρικής στα μηχανογραφικά -μην τυχόν και γράψει κανείς υπερβολικά καλά και πάνε χαμένα τα μόρια.
Διόλου τυχαίο το γεγονός ότι οι σχολές που έχουν τη μεγαλύτερη ζήτηση είναι οι ιατρικές και οι νομικές: η επαγγελματική αποκατάσταση που προσφέρουν είναι σχεδόν μονόδρομος προς τη κοινωνική ανέλιξη και την οικονομική ευμάρεια, ενώ οι τίτλοι του "γιατρού" και του "δικηγόρου" αρκούν για να καταστήσουν τους κατόχους τους "επιτυχημένους" στα μάτια του περιγύρου τους. Έτσι, άτομα που δεν ενδιαφέρονται για τις εν λόγω ειδικότητες περισσότερο απ'ό,τι για μια μυρμηγκοφωλιά, περνάνε χιλιάδες ώρες σκυμμένα πάνω από χαρτόπακους (τα σχολικά "βιβλία") για να αποκτήσουν τους αντίστοιχους τίτλους και μιαν επαγγελματική αποκατάσταση.
Αναλογιζόμενος την άποψη του μέσου χαχόλου καθημερινού ανθρώπου για τους γιατρούς και τους νομικούς (που, παρόλο που για εύληπτους λόγους δεν θέλει μπλεξίματα με εκείνους, θα ήθελε το παιδί του να τους μοιάσει), νιώθω σαν να είμαι κάποιου είδους ανώμαλος ή αμπελοφιλόσοφος που έχω διαφορετική αντίληψη για τους εν λόγω επαγγελματίες. Γιατί δεν τους αντιλαμβάνομαι (μόνο) σαν επιτυχημένους και μορφωμένους, αλλά και σαν εκμεταλλευτές του ανθρώπινου πόνου και της ανθρώπινης κατάντιας.
Οι μεν γιατροί βγάζουν περιουσίες ολόκληρες από τους ασθενείς και τις οικογένειές τους εκμεταλλευόμενοι τις παθήσεις τους -ζουν από τον ανθρώπινο πόνο και τα προβλήματα υγείας. Έμποροι θεραπειών γαρ, κατά βάθος εύχονται οι παθόντες να ήταν περισσότεροι ώστε να είχαν μεγαλύτερα εισοδήματα. Απόδειξη του πόσο ψυχροί (μην τους πούμε βοθρόψυχους, σκατόμυαλους ή ελεεινούς) είναι, το ότι οι περισσότεροι εξ'αυτών στα νοσοκομεία ζητάνε φακελάκια από τους ασθενείς και τους συγγενείς τους, ακόμα και αν πρόκειται για ετοιμοθάνατους ή μικρά παιδιά. Προφανώς αυτά που βγάζουν ούτως ή άλλως δεν τους είναι αρκετά.
Οι δε δικηγόροι βγάζουν βιος απ'την ανθρώπινη κατάντια. Αν ήταν στο χέρι τους θα ήμασταν όλοι εγκληματίες ή έστω θα τσακωνόμασταν συνεχώς και θα μηνύαμε ο ένας τον άλλον, για να βγάζουν περισσότερα. Όσοι δουλεύουν για τη "δικαιοσύνη" έχουν ανάγκη την αδικία για να επιβιώσουν -η μόρφωση και το λέγειν δεν σε καθιστούν από μόνα τους αξιόλογο άνθρωπο. Ο φόρτος εργασίας των νομικών σε μια κοινωνία είναι ευθέως ανάλογος της ελεεινότητάς της. Ή μήπως δεν είναι ένδειξη ηθικής αθλιότητας ενός κοινωνικού συνόλου το να έχει ανάγκη πολλούς δικαστικούς και να τους χρησιμοποιεί; Τα γραφόμενα του Πλάτωνος στη πολιτεία πάνω σ'αυτό, παραμένουν επίκαιρα 2500 χρόνια μετά.
Θα μου πει κάποιος πως όλα τα επαγγέλματα στηρίζονται σε ένα πρόβλημα, και πως οι παραπάνω ισχυρισμοί είναι εξίσου έγκυροι με το "οι μάγειρες ζουν από τη πείνα μας" και "εύχονται όλοι να λιμοκτονούσαμε". Όχι, δεν είναι το ίδιο. Τα άλλα επαγγέλματα μπορεί να στηρίζονται κατά κύριο λόγο σε προβλήματα και άμεσες ανάγκες, αλλά οι ασκούντες αυτά θα είχαν δουλειά και χωρίς κοινωνική εξαθλίωση ή ανθρώπους να υποφέρουν.
Για τους γιατρούς και τους δικηγόρους δεν ισχύει αυτό: σε μια κοινωνία στην οποία θα κατανοούσαμε την έννοια της αλληλεγγύης και το πότε σταματάει η ελευθερία του ενός και αρχίζει εκείνη του άλλου, οι δικηγόροι δεν θα είχαν καν λόγο ύπαρξης. Αντίστοιχα, χωρίς υπέρμετρα τρυφηλό τρόπο ζωής και πολλά προβλήματα υγείας και πόνο, οι γιατροί δεν θα είχαν πολύ μεγάλα εισοδήματα -εκτός αν αύξαναν τα κόστη και των πιο απλών θεραπειών.
Μεγάλο κοινωνικό ξεφτιλίκι το να θέλουμε τα παιδιά και τα εγγόνια μας να εμπορευτούν δικαιοσύνη και υγεία στο όνομα της επαγγελματικής αποκατάστασης. Σίγουρα οι κλάδοι της ιατρικής και της νομικής είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντες, και σίγουρα χρειάζονται άτομα που ασκούν τέτοια επαγγέλματα, αλλά αυτό δεν τα καθιστά ακριβώς "έντιμα".
Ντροπή στους γονείς που εξαναγκάζουν, ή έστω ωθούν τα παιδιά τους στο να γίνουν κάτι απ'αυτά, μόνο και μόνο για να περηφανεύονται οι ίδιοι για το επίτευγμά τους (χαρακτηριστικό ελεεινών χαρακτήρων) να περάσουν σε κάποια απ'τις αντίστοιχες σχολές -λες και είναι οι ίδιοι που το κατάφεραν και όχι τα γεννήματά τους.
Διόλου τυχαίο το γεγονός ότι οι σχολές που έχουν τη μεγαλύτερη ζήτηση είναι οι ιατρικές και οι νομικές: η επαγγελματική αποκατάσταση που προσφέρουν είναι σχεδόν μονόδρομος προς τη κοινωνική ανέλιξη και την οικονομική ευμάρεια, ενώ οι τίτλοι του "γιατρού" και του "δικηγόρου" αρκούν για να καταστήσουν τους κατόχους τους "επιτυχημένους" στα μάτια του περιγύρου τους. Έτσι, άτομα που δεν ενδιαφέρονται για τις εν λόγω ειδικότητες περισσότερο απ'ό,τι για μια μυρμηγκοφωλιά, περνάνε χιλιάδες ώρες σκυμμένα πάνω από χαρτόπακους (τα σχολικά "βιβλία") για να αποκτήσουν τους αντίστοιχους τίτλους και μιαν επαγγελματική αποκατάσταση.
Αναλογιζόμενος την άποψη του μέσου χαχόλου καθημερινού ανθρώπου για τους γιατρούς και τους νομικούς (που, παρόλο που για εύληπτους λόγους δεν θέλει μπλεξίματα με εκείνους, θα ήθελε το παιδί του να τους μοιάσει), νιώθω σαν να είμαι κάποιου είδους ανώμαλος ή αμπελοφιλόσοφος που έχω διαφορετική αντίληψη για τους εν λόγω επαγγελματίες. Γιατί δεν τους αντιλαμβάνομαι (μόνο) σαν επιτυχημένους και μορφωμένους, αλλά και σαν εκμεταλλευτές του ανθρώπινου πόνου και της ανθρώπινης κατάντιας.
Οι μεν γιατροί βγάζουν περιουσίες ολόκληρες από τους ασθενείς και τις οικογένειές τους εκμεταλλευόμενοι τις παθήσεις τους -ζουν από τον ανθρώπινο πόνο και τα προβλήματα υγείας. Έμποροι θεραπειών γαρ, κατά βάθος εύχονται οι παθόντες να ήταν περισσότεροι ώστε να είχαν μεγαλύτερα εισοδήματα. Απόδειξη του πόσο ψυχροί (μην τους πούμε βοθρόψυχους, σκατόμυαλους ή ελεεινούς) είναι, το ότι οι περισσότεροι εξ'αυτών στα νοσοκομεία ζητάνε φακελάκια από τους ασθενείς και τους συγγενείς τους, ακόμα και αν πρόκειται για ετοιμοθάνατους ή μικρά παιδιά. Προφανώς αυτά που βγάζουν ούτως ή άλλως δεν τους είναι αρκετά.
Οι δε δικηγόροι βγάζουν βιος απ'την ανθρώπινη κατάντια. Αν ήταν στο χέρι τους θα ήμασταν όλοι εγκληματίες ή έστω θα τσακωνόμασταν συνεχώς και θα μηνύαμε ο ένας τον άλλον, για να βγάζουν περισσότερα. Όσοι δουλεύουν για τη "δικαιοσύνη" έχουν ανάγκη την αδικία για να επιβιώσουν -η μόρφωση και το λέγειν δεν σε καθιστούν από μόνα τους αξιόλογο άνθρωπο. Ο φόρτος εργασίας των νομικών σε μια κοινωνία είναι ευθέως ανάλογος της ελεεινότητάς της. Ή μήπως δεν είναι ένδειξη ηθικής αθλιότητας ενός κοινωνικού συνόλου το να έχει ανάγκη πολλούς δικαστικούς και να τους χρησιμοποιεί; Τα γραφόμενα του Πλάτωνος στη πολιτεία πάνω σ'αυτό, παραμένουν επίκαιρα 2500 χρόνια μετά.
Θα μου πει κάποιος πως όλα τα επαγγέλματα στηρίζονται σε ένα πρόβλημα, και πως οι παραπάνω ισχυρισμοί είναι εξίσου έγκυροι με το "οι μάγειρες ζουν από τη πείνα μας" και "εύχονται όλοι να λιμοκτονούσαμε". Όχι, δεν είναι το ίδιο. Τα άλλα επαγγέλματα μπορεί να στηρίζονται κατά κύριο λόγο σε προβλήματα και άμεσες ανάγκες, αλλά οι ασκούντες αυτά θα είχαν δουλειά και χωρίς κοινωνική εξαθλίωση ή ανθρώπους να υποφέρουν.
Για τους γιατρούς και τους δικηγόρους δεν ισχύει αυτό: σε μια κοινωνία στην οποία θα κατανοούσαμε την έννοια της αλληλεγγύης και το πότε σταματάει η ελευθερία του ενός και αρχίζει εκείνη του άλλου, οι δικηγόροι δεν θα είχαν καν λόγο ύπαρξης. Αντίστοιχα, χωρίς υπέρμετρα τρυφηλό τρόπο ζωής και πολλά προβλήματα υγείας και πόνο, οι γιατροί δεν θα είχαν πολύ μεγάλα εισοδήματα -εκτός αν αύξαναν τα κόστη και των πιο απλών θεραπειών.
Μεγάλο κοινωνικό ξεφτιλίκι το να θέλουμε τα παιδιά και τα εγγόνια μας να εμπορευτούν δικαιοσύνη και υγεία στο όνομα της επαγγελματικής αποκατάστασης. Σίγουρα οι κλάδοι της ιατρικής και της νομικής είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντες, και σίγουρα χρειάζονται άτομα που ασκούν τέτοια επαγγέλματα, αλλά αυτό δεν τα καθιστά ακριβώς "έντιμα".
Ντροπή στους γονείς που εξαναγκάζουν, ή έστω ωθούν τα παιδιά τους στο να γίνουν κάτι απ'αυτά, μόνο και μόνο για να περηφανεύονται οι ίδιοι για το επίτευγμά τους (χαρακτηριστικό ελεεινών χαρακτήρων) να περάσουν σε κάποια απ'τις αντίστοιχες σχολές -λες και είναι οι ίδιοι που το κατάφεραν και όχι τα γεννήματά τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου